Kalknagels

De laatste keer dat ik bij mijn vader was, nu 1,5 week geleden, staken zijn voeten onder het dekbed uit. De deur was dicht, zoals tegenwoordig vaak het geval is.
Alle nagels op zijn voeten waren geel, geelbruin, en verbrokkeld. Het vlees kwam er tussen door. Ik aarzel of ik een foto zal nemen of niet, en doe het toch maar niet
Ik loop naar de huiskamer, waar de nieuwe zorgcoordinator en Y., de verzorgende, pauzeren met de bewoners. 'Met', althans dat zou het moeten zijn, daarom krijgen ze een half uur pauze van de baas in plaats van een kwartier. Maar kletsen doen ze met elkaar, niet met de bewoners.
Hoe dan ook, omdat mijn zusje de indruk wekt dat ik weinig anders doe dan kritiek leveren op de verzorging, merk ik eerst op dat mijn vader een redelijk vrolijke indruk maakt. Dat bevestigen ze en lijken ze als een compliment op te vatten voor zichzelf. Dan vraag ik naar de nagels, dat ze afbrokkelen en dat het er pijnlijk uit ziet. De zoco weet direct waar ik het over heb: 'ja dat zijn kalknagels'. Y. oppert dat ze een mailtje zouden kunnen sturen naar de pedicure. 'Ja doe maar', zeg ik, inwendig de vraag schreeuwend 'als je weet dat die kalknagels er zijn, waarom doe je er dan niets aan???'.
Onthouden dat ik een afspraak maak met het afdelingshoofd om te controleren of de pedicure langs is geweest.
Google-en levert op dat kalknagels eenvoudig te voorkomen zijn met wat nagelolie.

Inleiding

Zomaar een verpleeghuis. Het erge is dat het huis niets bijzonders is, het is er één van 10 in een dozijn. Mijn vader krijgt geen vip-behandeling, en wordt ook niet slechter dan andere bewoners behandeld. Hij is gewoon standaard, niets bijzonders.
Ook het huis is gewoon standaard en niets bijzonders. In het jaarplan voor volgend jaar wordt bij alle punten als doelstelling vermeld: 'scoren op landelijk gemiddelde of hoger'. Net zoals vorig jaar, en het jaar daarvoor. Niets bijzonders, geen ambities, gewoon zomaar een willekeurig verpleeghuis.

J. heeft, samen met haar zuster, haar moeder overgebracht naar een ander verpleeghuis. Ik heb J.'s moeder gezien, een paar weken geleden. Dacht toen: mevrouw heeft nog maar een paar maanden te gaan. J.'s moeder was ook onrustig, werd ook in de slaapkamer gehouden, werd ook vastgebonden in bed tot ze zo verzwakt was dat ze toch niet meer zelfstandig eruit kon komen - toen mocht ze bij wijze van experiment zonder dat ding dat ze eufemistisch 'zweedse band' noemen. J. vertelt dat binnen een week in het andere huis, hun moeder weer rechtop zit en weer praat, zich weer dialectwoorden herinnert, weer leeft, kortom. Moeder bleek jarenlang ergotherapeutische zorg ontbeerd te hebben en heeft vermoedelijk lang pijn geleden door een verkeerd matras, of verkeerde houding, ofzo.
Moeder heeft het getroffen met haar dochters.
Ik voel me geschokt.