dinsdag 9 maart 2010

Collectieve opsluiting

Wat trouwens ondenkbaar is in de psychiatrie of in de gehandicaptenzorg:
Als iemand opgenomen wordt met een RM (rechterlijke machtiging), dan worden alle 40 bewoners van de betreffende afdeling collectief achter gesloten deuren opgesloten. De tuindeuren en de afdelingsdeuren gaan op slot.

De overlegvoerder naar dat verschijnsel gevraagd, zegt hij dat formeel er in zo'n situatie een aankondiging aan het begin van de afdeling hoort te hangen, waarin uitgelegd staat waarom de afdeling op slot zit, en hoe lang dat gaat duren.
Na die vraag verscheen inderdaad zo'n a4-tje achter het raam.
Een week of wat later was er dezelfde situatie, maar de aankondiging ontbrak alweer.

Een vriendin, die 30 jaar in de zorg heeft gewerkt, zei dat je als familie er bovenop moet zitten.
Als clientenraad moet je dat kennelijk ook.

Maar hoe zit dat nou met die RM?
Praktijkverhaal van A.: haar man was eerst in een regulier ziekenhuis opgenomen en was een keer ontsnapt. Het ziekenhuis heeft toen een RM voor hem aangevraagd, en die is afgegeven.
Die RM gaat mee als iemand vervolgens naar een verpleeghuis verhuist.
Maanden later had meneer nog steeds die RM aan z'n broek hangen (en was dus al die tijd de afdeling ook voor de overige bewoners op slot). Toen A. vroeg hoe dat nou verder ging met dat etiket, werd geantwoord dat men vergeten was om de - wettelijk verplichte - evaluatie na 6 weken te houden.
Toen is per direct de RM opgeheven.

Opendeurenbeleid

Vorige week niet geweest, want een vergadering ging niet door. De secretaresse wees me erop dat ik misschien zelf niet ziek word maar wel het virus kan oppikken en overdragen. Hm, dat is ook weer waar.

Over de kalknagels nog geen bericht.

Gisteren ging de uitgestelde vergadering met de divisiedirecteur ook niet door, maar men had mij niet kunnen bereiken. Ik was er dus toch.
Sinds 2 jaren ben ik lid van de Clientenraad, en sinds een half jaar secretaris. Ik ben er in gestapt in de hoop via die weg verbeteringen te kunnen bewerkstelligen. Tegelijkertijd leer ik ook de interne verhoudingen beter kennen. Het gapende gat tussen geproduceerde beleidsstukken (netjes gerubriceerd en gepubliceerd op het intranet, dat scoort weer goed voor het HKZ-label) en de werkelijkheid van alledag, tekent zich des te scherper af.

Voorbeeld: het gebouw heeft binnentuinen waaruit een bewoner niet kan ontsnappen, maar hooguit via een andere deur op de verkeerde afdeling terecht kan komen. Ook zijn er tussen de afdelingen deuren met een codeslot erop.
Al die deuren waren stijf op slot, zomer en winter, lente en herfst. Vader ontwikkelde een loopdrang, dus gang op, gang af, gang op, gang af. De stierlijke verveling droop er af, bij hem, en bij andere bewoners.
Op mijn vraag waarom de tuindeuren dicht waren bij een buitentemperatuur van 25 graden, waren de redenen niet van de lucht. Airco is aan, geen toezicht, stenen liggen ongelijk dus valgevaar, bewoner kwijt, etcetera.

Ik ben ervan overtuigd dat de beleidsmedewerker, een soort vijfde ambtenarenmacht, zelden of nooit op de afdeling komt, dus ook nooit op het idee zal komen dat de tuinen juist speciaal voor de bewoners zijn gebouwd. En nooit zal signaleren dat de deuren stijf op slot worden gehouden.

Als clientenraad hebben wij aangekaart dat een verpleeghuis geen gevangenis is, en ervoor gepleit dat bewoners gewoon naar buiten kunnen en gewoon zich vrij tot aan de voordeur kunnen bewegen.
Vervolgens heeft het management, op zoek naar bestaande beleidsstukken, een oekaze gevonden waarin vermeld staat dat er een open deuren beleid heerst en dus overdag alle afdelingsdeuren van het slot moeten, en bij mooi weer ook de tuindeuren.
Dit stuk is vervolgens in de juiste categorie op het intranet gepubliceerd.

Op de afdeling van mijn vader bleven de deuren op slot. Na het aankaarten hiervan door de Clientenraad, gingen ze weer van het slot af. Vervolgens gingen ze nog tot 4 x toe toch weer op slot: er is iemand met een rechterlijke machtiging opgenomen, de deurknop is stuk, vergeten, en zo met nog wat smoezen.

Ook de directeur en de lokatiemanager, die 5 stappen van de eerstvolgende afdelingsdeur hun kamer hebben, zien niet dat die deur wat het uitvoerend personeel betreft, kennelijk het liefst op slot blijft. Het management ziet niet dat hun eigen beleid ondergraven wordt.
Papierproductie, heet dat.

maandag 1 maart 2010

Pijnlijk: ongewenst bezoek

Hoe herkenbaar: liever geen bezoek?

Norovirus

Afgelopen vrijdag is mijn broer, die als 1e contactpersoon staat genoteerd, gemaild dat de afdeling weer gesloten is omdat vermoedelijk het norovirus weer de kop op heeft gestoken. Morgen ga ik er naar toe, en ben natuurlijk benieuwd of ik toegelaten word. Een paar weken geleden, toen ik samen met J., de lokatiemanager, buiten een sigaretje stond te roken, vertelde hij dat eigenlijk bezoek niet geweigerd mag worden. Maar het huis wil niet het risico lopen dat mensen die met elkaar mee rijden, elkaar besmetten en op die manier ook andere afdelingen besmetten.
Uiteindelijk is toch nog het hele huis besmet geweest. En vast niet door met elkaar meeliftende bezoekers (die gaan meestal naar één en dezelfde persoon op één en dezelfde afdeling). Het virus heeft ook onder het personeel huisgehouden.

Je vraagt je af waarom bezoek geweigerd wordt, als daar geen juridische gronden voor zijn. Bewoners moeten nu weken lang elk bezoek ontberen; bezoek dat zo belangrijk voor ze is en wat de eindeloze verveelde dagen een beetje breekt. Je zou er ook voor kunnen kiezen dat de bezoeker de keuze gelaten wordt om risico's te nemen. Desnoods laat je als huis een verklaring tekenen.

Ik heb slechts 2 x eerder griep gehad, dus ben niet echt bang voor dat virus. En m'n vader glundert zo als hij me ziet.

Over de kalknagels: geen bericht.