zondag 7 november 2010

Ontsnappingsclausule in het zorplan

Overigens is vader sinds plm. 3 weken verlost van de Zweedse band. Eindelijk, na 5,5 maand daarop aandringen bij het afdelingshoofd, is het wonder dan toch geschied.
Zus G. meldde dit heuglijke feit, en vermeldde dat er een extra matras naast het hoog-laagbed lag, zoals het hoort i.v.m. valgevaar.
Gek genoeg was een paar dagen later geen extra matras meer te bekennen, en daarna ook niet meer.

Tijdens de zorgplanbespreking vertelt de arts dat het matras te zwaar was voor de verzorgenden, en dat ze het daarom maar weer weggehaald hebben. Ze schatten dat het valrisico voor vader niet erg hoog is.
Wel wordt onderkend dat vader voortdurend dwars over het bed ligt met zijn benen op de grond. Maar aangezien hij zijn buikspieren niet meer kan aanspannen, gaat het niet verder.
Ik wijs ze erop dat vader ook al schuivend over het bed, alsnog op de grond zou kunnen vallen en vervolgens met zijn hoofd tegen het nachtkastje of tegen het bed aan.

Broer B. en ik krijgen onmiddellijk het idee om dan een dun matrasje neer te leggen dat je zo onder het bed kunt schuiven, b.v. zo'n self-inflating kampeermatras.
Op dat idee was men nog niet gekomen.

De arts blijft bij de opmerking dat de risico's niet hoog zijn, en noteert in het zorgplan dat als het valrisico toeneemt, er naar een 'passende oplossing' gezocht zal worden. Ik verzoek hem te noteren dat er dan een dun matras aangeschaft zal worden - omdat onder een 'passende oplossing' ook verstaan kan worden het opnieuw vastbinden -, maar hij weigert de formulering aan te passen..
T. zegt troostend tegen mij dat zij dat wel in haar aantekeningen heeft staan.

Af en toe word je niet goed van de stupiditeit.

Sensor in de luier?

Waar gebeurt het eigenlijk niet: ouderen die incontinent worden gemaakt waar ze het niet zijn.
Lees de verhalen op VKblok , en met name het schokkende verhaal van Columbus op 23-05-2010.

Eergisteren om 12.45 uur gemeld dat mijn vader last van diarree had, en gevraagd of ze hem wilden verschonen. Een nieuwe verzorgende, aardig iemand, vertelt dat ze er voor een paar maanden komt werken. Ze zal 'straks' even bij mijn vader kijken.
Toen ik om 14.15 uur terugkwam, zat zij met twee andere collega's in de verpleegpost. Vader was nog steeds niet verschoond. En aangezien hij na 1,5 uur ook nog steeds in dezelfde rare houding lag, was er kennelijk helemaal niemand bij hem langs geweest. Van L. kreeg ik, zoals gebruikelijk, een chagrijnig antwoord toen ik opnieuw om verschoning vroeg.

Tijdens de zorgplanbespreking stelde T., het afdelingshoofd, dat dat niet mag gebeuren.
Ik moet zien of ze woord houdt. Ze heeft vaker dingen beloofd en is maar weinig nagekomen.

Een sensor in de luier? Leuk bedacht.
Het probleem ligt niet in personeelstekorten; het probleem ligt in de cultuur van volstrekte onverschilligheid en in een totaal gebrek aan inlevingsvermogen.

zaterdag 6 november 2010

Kalknagels: De schaamte voorbij

Gisteren weer zorgplanbespreking. Op een gegeven moment komt het item 'kalknagels' voorbij en ik breng te berde dat de verkalking van de teennagels van vader verergt i.p.v. verbetert. De arts begint een omstandig verhaal dat het met de pijn wel meevalt, dat het een hardnekkige schimmel is, dat het heel moeilijk is weg te krijgen, dat het moet uitgroeien, dat het maanden duurt voordat de kalknagels weg zijn.
Punt. Stilte.
Ik vraag hem of hij bedoelt te zeggen dat omdat de behandeling zo lang duurt, er maar niet in geinvesteerd wordt?
T., het afdelingshoofd, springt in en vult de arts aan. Afgezien van de vraag of het opgelost kan worden, moet het ook haalbaar zijn. En zij ziet haar personeel niet elke dag de teennagels een zalfje geven, temeer daar vader boos kan reageren als er zomaar aan zijn lijf wordt gefrunnikt.
Mijn weerwoord is dat als de nagels echt gaan afbrokkelen en hij echt pijn aan zijn tenen krijgt, men er zeker van kan zijn dat hij agressief zal reageren; maar dan is het wel te laat.
Het is onbekend wat de pedicure tijdens haar wekelijkse bezoek doet.
De arts zegt toe dat hij 'nog 'es zal kijken'.

De uitslag van dat kijken is uiteraard voorspelbaar. Gezien het feit dat het afdelingshoofd en de arts elkaar moeiteloos vinden in het afhouden van lange termijn oplossingen, en het volstrekt schaamteloos weigeren om vader de zorg te geven die hij nodig heeft, doet de vraag rijzen of het instellingsbeleid is om zo weinig mogelijk tijd in de bewoner te steken en alleen in te zetten op scoren op korte termijn.

Dat doet me denken aan de weerstand om fatsoenlijke tandheelkundige zorg aan de bewoners te bieden, aan het gemak waarmee vader van de ene op de andere dag voorgoed werd vastgebonden, aan de weerstand om de afdelingsdeuren van het slot te doen. Zelfs het bord met de foto's van de medewerkers en de naamkaartjes op de borst, zijn alweer verdwenen - ook teveel moeite kennelijk.