tag:blogger.com,1999:blog-68445177694789538602024-03-13T08:50:05.054-07:00zomaar een verpleeghuisMijn vader krijgt geen vip-behandeling, en wordt ook niet slechter dan andere bewoners behandeld. Hij is gewoon standaard, niets bijzonders.
Ook het huis is gewoon standaard en niets bijzonders. In het jaarplan voor volgend jaar wordt bij alle punten als doelstelling vermeld: 'scoren op landelijk gemiddelde of hoger'. Net zoals vorig jaar, en het jaar daarvoor. Niets bijzonders, geen ambities, gewoon zomaar een verpleeghuis.Dochter van mijn vaderhttp://www.blogger.com/profile/17831670496854796023noreply@blogger.comBlogger39125tag:blogger.com,1999:blog-6844517769478953860.post-39527550543561602032011-03-07T02:48:00.000-08:002011-03-07T02:51:03.691-08:00Psalm 42: Heimwee naar God2 Zoals een hinde smacht<br />
naar stromend water, <br />
zo smacht mijn ziel <br />
naar u, o God. <br />
<br />
3 Mijn ziel dorst naar God, <br />
naar de levende God, <br />
wanneer mag ik nader komen <br />
en Gods gelaat aanschouwen? <br />
<br />
4 Tranen zijn mijn brood, <br />
bij dag en bij nacht, <br />
want heel de dag hoor ik zeggen: <br />
‘Waar is dan je God?’ <br />
<br />
5 Weemoed vervult mijn ziel <br />
nu ik mij herinner hoe <br />
ik meeliep in een dichte stoet <br />
en optrok naar het huis van God – <br />
een feestende menigte, <br />
juichend en lovend. <br />
<br />
6 Wat ben je bedroefd, mijn ziel, <br />
en onrustig in mij. <br />
Vestig je hoop op God, <br />
eens zal ik hem weer loven, <br />
mijn God die mij ziet en redt. <br />
<br />
7 Mijn ziel is bedroefd, <br />
daarom denk ik aan u, <br />
hier in het land van de Jordaan, <br />
bij de Hermon, op de top van de Misar. <br />
<br />
8 De roep van vloed naar vloed, <br />
de stem van uw waterstromen – <br />
al uw golven slaan <br />
zwaar over mij heen. <br />
<br />
9 Overdag bewijst de HEER mij zijn liefde, <br />
’s nachts klinkt een lied in mij op, <br />
een gebed tot de God van mijn leven. <br />
<br />
10 Tot God, mijn rots, wil ik zeggen: <br />
‘Waarom vergeet u mij, <br />
waarom ga ik gehuld in het zwart, <br />
door de vijand geplaagd?’ <br />
<br />
11 Mij gaat door merg en been <br />
de hoon van mijn belagers, <br />
want ze zeggen heel de dag: <br />
‘Waar is dan je God?’ <br />
<br />
12 Wat ben je bedroefd, mijn ziel, <br />
en onrustig in mij. <br />
Vestig je hoop op God, <br />
eens zal ik hem weer loven, <br />
mijn God die mij ziet en redt.Dochter van mijn vaderhttp://www.blogger.com/profile/17831670496854796023noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6844517769478953860.post-53291143895045926552011-03-07T02:39:00.000-08:002011-03-07T02:50:45.174-08:00Psalm 31: Gebed in nood2 Bij U, HERE, schuil ik,<br />
laat mij nimmer beschaamd worden. <br />
Doe mij ontkomen door uw gerechtigheid, <br />
3 neig uw oor tot mij, red mij haastig. <br />
Wees mij tot een beschuttende rots, <br />
tot een sterke vesting om mij te redden; <br />
4 want Gij zijt mijn steenrots en mijn vesting, <br />
en om uws naams wil zult Gij mij voeren en leiden. <br />
(...)<br />
6 In uw hand beveel ik mijn geest; <br />
Gij verlost mij, HERE, getrouwe God. <br />
(...)<br />
8 Ik wil juichen en mij verheugen over uw goedertierenheid, <br />
daar Gij acht hebt geslagen op mijn ellende, <br />
hebt geweten van de benauwdheden mijner ziel. <br />
(...)<br />
10 Wees mij genadig, o HERE, want ik ben benauwd;<br />
van verdriet verkwijnt mijn oog, mijn ziel en mijn lichaam. <br />
11 Want mijn leven vergaat in kommer en mijn jaren in zuchten, <br />
mijn kracht struikelt door mijn ongerechtigheid, <br />
en mijn gebeente verkwijnt. <br />
12 Voor allen die mij benauwen, ben ik tot een smaad geworden, <br />
voor mijn buren allermeest, <br />
en voor mijn bekenden tot een schrik; <br />
wie mij op straat zien, vluchten voor mij weg. <br />
13 Vergeten ben ik, uit het hart, als een dode; <br />
ik ben geworden als gebroken vaatwerk. <br />
(...)<br />
15 Maar ik vertrouw op U, HERE, <br />
ik zeg: Gij zijt mijn God. <br />
16 Mijn tijden zijn in uw hand, red mij <br />
uit de hand van mijn vijanden en vervolgers. <br />
17 Doe uw aanschijn lichten over uw knecht, <br />
verlos mij door uw goedertierenheid. <br />
18 HERE, laat mij niet beschaamd worden, want U roep ik aan; <br />
(...)<br />
20 Hoe groot is het goed <br />
dat Gij hebt weggelegd voor wie U vrezen, <br />
dat Gij bereid hebt voor wie bij U schuilen <br />
ten aanschouwen van de mensenkinderen. <br />
21 Gij verbergt hen in het verborgene van uw aanschijn <br />
voor de samenscholing der mensen; <br />
Gij bergt hen in een hut <br />
voor het getwist der tongen. <br />
22 Geprezen zij de HERE, <br />
want Hij heeft mij wonderbare goedertierenheid betoond <br />
in de gloed der benauwdheid. <br />
23 Terwijl ik in mijn angst dacht: <br />
ik ben verbannen uit uw oog – <br />
hebt Gij voorwaar mijn luide smekingen gehoord, <br />
toen ik tot U riep om hulp. <br />
24 Hebt de HERE lief, al zijn gunstgenoten; <br />
de HERE bewaart de getrouwen, <br />
maar ruimschoots vergeldt Hij de trotsen. <br />
25 Weest sterk en uw hart zij onversaagd, <br />
gij allen, die op de HERE hoopt.Dochter van mijn vaderhttp://www.blogger.com/profile/17831670496854796023noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6844517769478953860.post-35079397839831676552011-03-07T02:29:00.000-08:002011-03-07T02:50:07.909-08:00Prima kortetermijn-geheugen...J. vertelde dat vader expliciet vroeg om Psalm 31 voor te lezen. Ongeveer een halfjaar geleden viel per toeval mijn oog erop toen ik door de bijbel bladerde om vader wat voor te lezen. Sindsdien is het één van zijn 'favorieten'. <br />
Het is verwonderlijk dat vader zo'n getal 31 onthoudt. Net zo goed onthoudt hij Psalm 42, een andere 'favoriet' van hem. <br />
Ik heb zo vaak de indruk dat zijn geheugen een stuk beter functioneert dan men ons wil doen geloven. Hij heeft weliswaar moeite om de juiste woorden te vinden om te kunnen communiceren, maar er komt nog steeds een heleboel bij hem binnen dat gewoon normaal beklijft.<br />
Soms vraag ik mij af of het concept van een dementerende, die 'kinds' is, geen kortetermijngeheugen meer heeft, zich niet meer bewust van zijn omgeving is, waar je van alles kunt doen omdat hij het toch niet door heeft - of dat concept niet eens grondig onder de microscoop moet.Dochter van mijn vaderhttp://www.blogger.com/profile/17831670496854796023noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6844517769478953860.post-50576681731858900012011-03-07T02:18:00.000-08:002011-03-07T02:19:19.332-08:00Intense wanhoop en intens verdrietVader hield gisteren niet meer op met huilen. Hij vertelde een heleboel, maar helaas kon ik slechts enkele zinnen verstaan. Maar die waren genoeg. Hij is teleurgesteld in zijn zoon, broer B., er gebeurt helemaal niets, zijn kamer ... (vliegt hem aan denk ik), en een paar keer riep hij de naam van mijn moeder. Hij smeekte me om mee te mogen naar huis. <br />
Het sneert door me heen dat ik hem, mijn vader die één brok ellende is, moet vertellen dat dat niet kan. Tussendoor probeerde hij te bidden maar liet dat ook varen na een paar pogingen. Het is zo hartverscheurend om te zien. Dan zag hij me weer en herkende me weer, en begon weer te huilen. Ik ben gebleven tot hij iets bedaarde en ben toen naar zijn vriend J. gereden. Ik heb hem gevraagd naar vader toe te gaan omdat ik hem niet in geloof de troost kan bieden die vader zoekt. J. is gelukkig direct gegaan. Later kreeg ik een mail van hem dat vader en hij samen de bijbel hebben gelezen, hebben gezongen en gebeden, en dat vader daar blij van werd.<br />
Ik ben zo blij dat vader een vriend als J. heeft.Dochter van mijn vaderhttp://www.blogger.com/profile/17831670496854796023noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6844517769478953860.post-85561047058443713262011-01-30T01:19:00.000-08:002011-01-30T01:50:00.735-08:00Vastgebonden BrandonEen hele heisa in de media. Ook ik heb geschokt gekeken naar de uitzending van de EO*. Eigenlijk was het een schok omdat ik altijd dacht dat na 'Jolanda Venema', de gehandicaptenzorg wijzer was geworden en dat het vastbinden daar allang niet meer toegepast werd. Wel dus!<br />Nog diezelfde week op tv mensen van de Van Boeijenoord, waar Jolanda destijds was opgenomen en waar het beleid inmiddels radicaal is gewijzigd - die vertellen dat het anders kan. Raar dat het 'expertisecentrum' waarop 's Heeren Loo een beroep op heeft gedaan, dat helemaal is ontgaan. Dat centrum kunnen ze ook wel opdoeken. En de directeur van HL heeft kennelijk ook weinig moeite gedaan om es verder te kijken.<br /><br />Het is hetzelfde wat ik heb meegemaakt. Al in het voorjaar van 2009 heb ik in een formele bespreking ter sprake gebracht, dat er diverse huizen in Nederland zijn waar vastbinden niet of nauwelijk wordt toegepast. Dat er hoog-laag-bedden zijn, dat er nog meer andere alternatieven zijn. Dat het wellicht een idee is dat de verzorging 'es een collegiaal deskundigheidsbevorderingsbezoekje zou gaan brengen aan zo'n instelling. <br />Als antwoord kreeg ik terug dat als ik dat nou 'es ging uitzoeken, dat zij dan er misschien wel 'es over gingen denken...<br />Het ontging ze kennelijk dat ik net aan het vertellen was dat ik het al was wezen uitzoeken, en dat het aan hen was om nu actie te ondernemen.<br /><br />Dat gesprek vond plaats omdat vader loopdrang had ontwikkeld en niemand, noch verzorging noch arts noch psycholoog, wist wat ze ermee aan moesten. In dat gesprek is besloten om vader 's middags tot rust te dwingen door hem enkele uren vast te binden.<br /><br />Een halfjaar later is pardoes besloten dat hij permanent moest worden vastgebonden. Vanaf toen is hij, buitenmens in hart en nieren, geen enkele keer meer buiten geweest.<br /><br />En weer een jaar later is dat teruggedraaid, niet door voortschrijdend inzicht, maar omdat de Inspectie, dus politiek Den Haag heeft afgedwongen dat het niet meer, of hooguit minimaal mag worden toegepast.<br /><br />Voor de gehandicaptenzorg is er weinig hoop. Op de avond van de 1e EO-uitzending riep de staatssecretaris Veldhuijzen vastbesloten dat nog diezelfde avond Brandon uit z'n boeien moest. <br />De volgende dag, na een bezoek van een uur aan Brandon en een gesprek van onbekende duur met de 'professionals', heeft mevrouw Veldhuijzen als (citaat:) 'mede-professional' geconstateerd dat Brandon de juiste zorg krijgt.<br /><br />Professionals? Van professionals verwacht ik ethiek die de menselijke maat wil aanhouden, en de wil om alternatieven tot in de uithoeken van de aarde te zoeken, om alles wat middeleeuws is vooral niet te hoeven toepassen. Die gedrevenheid zou ik graag willen zien. Een manager van een zorginstelling zou geen manager mogen zijn als hij die gedrevenheid niet heeft.<br /><br />Saillant detail: de arts die in Andere Tijden bijna huilend vertelt over de tunnelvisie die hij en zijn personeel destijds bij Jolanda Venema hadden, was dezelfde arts die mijn vader in eerste instantie in dit verpleeghuis had. Kennelijk heeft de arts maar weinig geleerd en vindt hij c.s. die tunnelvisie niet zo heel erg.<br /><br />* <a href="http://www.uitgesprokeneo.nl/dossier/brandon/" target=_blank>Brandon</a><br />** <a href="http://geschiedenis.vpro.nl/programmas/2899536/afleveringen/40372325/" target=_blank>Jolanda Venema</a>Dochter van mijn vaderhttp://www.blogger.com/profile/17831670496854796023noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6844517769478953860.post-45262736738213388222011-01-29T23:32:00.001-08:002011-01-29T23:42:04.647-08:00Het Heilige DossierIn de zomervakantie had vader erg veel pijn aan zijn nek en schouders. Hij was suf van de pijn. Als je probeerde hem recht te leggen, kermde hij dat het zo zeer deed. Ook zus G. meldde zijn pijnklachten aan broers en zussen, en toen ze terugkwam van twee weken vakantie, was haar bericht dat ze het niet langer kon aanzien. <br />Toen ik het er met T., afdelingshoofd, over had, zei ze dat ze er niets in het dossier over kon terugvinden. <br />In de zorgplanbespreking van november heb ik gevraagd waar nu die pijnklachten vandaan kwamen. Maar opnieuw: er stond niets in het dossier, dus haar verzorgenden hebben het niet opgemerkt.<br /><br />Nu heb ik opnieuw 2 x plasproblemen gemeld, en weer was het antwoord dat er niets over in het dossier stond.<br />De mevrouw die destijds een klacht wilde indienen, kon dat niet omdat het incident niet in het dossier stond*.<br /><br />Je begint je af te vragen wat er eigenlijk wel in het dossier staat. Dat meneer de laatste tijd 'agressief' is, dat staat er wel in. Of dat meneer de laatste tijd 'weer onrustiger' is, staat er ook in.<br /><br />Het dossier als excuustruus voor onopmerkzaamheid? voor luiheid? voor 'wij hebben altijd gelijk'?<br /><br />* zie <a href="http://zomaareenverpleeghuis.blogspot.com/2010/08/de-laatste-keer-sprak-ik-toevallig-een.html">Klacht? Hoezo?</a>Dochter van mijn vaderhttp://www.blogger.com/profile/17831670496854796023noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6844517769478953860.post-53424452015305448942011-01-29T22:50:00.000-08:002011-01-29T23:13:36.728-08:00Opnieuw weigering van medische zorgVijf weken geleden moest vader plassen dus vroeg ik hem of hij wilde dat ik even wegging. Deze keer hoefde het niet. Hij deed flinke pogingen en kermde vervolgens van de pijn. 'Het brandt zo', zei hij. Toen ik wegging wilde ik het voorval melden bij de verzorging van zijn huiskamer, maar het was lunchtijd dus was er weer niemand te bekennen. Daarop heb ik het een andere verzorgende gemeld, die het zou doorgeven.<br />Omdat ik zo langzaamaan de gang van zaken wel zo'n beetje ken, heb ik daarna een email gestuurd naar het afdelingshoofd over de pijnklachten van vader, en de vraag om een bezoek van de arts. Ik kreeg een email terug dat hij wel erge ontlasting gehad zou hebben, en dat zij niets in zijn dossier kon terugvinden.<br />Twee weken geleden vertelde vader dat hij pijn aan zijn plasser heeft. Ook dit heb ik weer gemaild, aan de contactpersoon voor vader in cc aan het afdelingshoofd. Deze keer heb ik helemaal geen antwoord ontvangen.<br />Gisteren een verzorgende gevraagd of de arts al is langs geweest, maar zij wist van niets.<br /><br />Opnieuw wordt medische zorg onthouden aan de bewoner. Eerst liep ik daar tegen aan bij tandheelkundige zorg*, vervolgens bij de pertinente weigering om zijn kalknagels te verzorgen**, en nu weer bij waarschijnlijk de zoveelste blaasontsteking/urineweginfectie.<br /><br />Het is dat vader gisteren zei dat hij geen last van het plassen heeft. Anders had ik opnieuw geprobeerd een klacht in te dienen.<br />Maar dat zal er in de toekomst vast nog wel eens van komen.<br /><br />* Toen vader zijn kunstgebit niet meer in wilde hebben, vroeg ik om een tandarts zodat die zijn gebit zou kunnen inspecteren op braampjes e.d. Het bleek dat alleen bewoners die nog kunnen reizen, naar de tandarts mochten. De andere bewoners kregen gewoon geen tandheelkundige zorg. Gelukkig is dit dankzij de clientenraad veranderd, en kan de familie om tandartsbezoek-aan-huis vragen.<br />** zie http://zomaareenverpleeghuis.blogspot.com/2010/11/kalknagels-de-schaamte-voorbij.htmlDochter van mijn vaderhttp://www.blogger.com/profile/17831670496854796023noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6844517769478953860.post-50123735670185954032010-11-07T02:29:00.001-08:002010-11-07T02:43:05.274-08:00Ontsnappingsclausule in het zorplanOverigens is vader sinds plm. 3 weken verlost van de Zweedse band. Eindelijk, na 5,5 maand daarop aandringen bij het afdelingshoofd, is het wonder dan toch geschied.<br />Zus G. meldde dit heuglijke feit, en vermeldde dat er een extra matras naast het hoog-laagbed lag, zoals het hoort i.v.m. valgevaar.<br />Gek genoeg was een paar dagen later geen extra matras meer te bekennen, en daarna ook niet meer.<br /><br />Tijdens de zorgplanbespreking vertelt de arts dat het matras te zwaar was voor de verzorgenden, en dat ze het daarom maar weer weggehaald hebben. Ze schatten dat het valrisico voor vader niet erg hoog is.<br />Wel wordt onderkend dat vader voortdurend dwars over het bed ligt met zijn benen op de grond. Maar aangezien hij zijn buikspieren niet meer kan aanspannen, gaat het niet verder.<br />Ik wijs ze erop dat vader ook al schuivend over het bed, alsnog op de grond zou kunnen vallen en vervolgens met zijn hoofd tegen het nachtkastje of tegen het bed aan. <br /><br />Broer B. en ik krijgen onmiddellijk het idee om dan een dun matrasje neer te leggen dat je zo onder het bed kunt schuiven, b.v. zo'n self-inflating kampeermatras.<br />Op dat idee was men nog niet gekomen.<br /><br />De arts blijft bij de opmerking dat de risico's niet hoog zijn, en noteert in het zorgplan dat als het valrisico toeneemt, er naar een 'passende oplossing' gezocht zal worden. Ik verzoek hem te noteren dat er dan een dun matras aangeschaft zal worden - omdat onder een 'passende oplossing' ook verstaan kan worden het opnieuw vastbinden -, maar hij weigert de formulering aan te passen..<br />T. zegt troostend tegen mij dat zij dat wel in haar aantekeningen heeft staan.<br /><br />Af en toe word je niet goed van de stupiditeit.Dochter van mijn vaderhttp://www.blogger.com/profile/17831670496854796023noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6844517769478953860.post-30435324228782911212010-11-07T01:27:00.000-07:002010-11-07T02:28:36.919-08:00Sensor in de luier?Waar gebeurt het eigenlijk niet: ouderen die incontinent worden gemaakt waar ze het niet zijn.<br />Lees de verhalen op <a href="http://www.vkblog.nl/bericht/316070/Zorginstelling_Diafraan_ontwikkelt_een_sensor_in_luier_van_dementerenden._Provincie_subsidieert%21" target=_blank>VKblok </a>, en met name het schokkende verhaal van Columbus op 23-05-2010.<br /><br />Eergisteren om 12.45 uur gemeld dat mijn vader last van diarree had, en gevraagd of ze hem wilden verschonen. Een nieuwe verzorgende, aardig iemand, vertelt dat ze er voor een paar maanden komt werken. Ze zal 'straks' even bij mijn vader kijken.<br />Toen ik om 14.15 uur terugkwam, zat zij met twee andere collega's in de verpleegpost. Vader was nog steeds niet verschoond. En aangezien hij na 1,5 uur ook nog steeds in dezelfde rare houding lag, was er kennelijk helemaal niemand bij hem langs geweest. Van L. kreeg ik, zoals gebruikelijk, een chagrijnig antwoord toen ik opnieuw om verschoning vroeg.<br /><br />Tijdens de zorgplanbespreking stelde T., het afdelingshoofd, dat dat niet mag gebeuren.<br />Ik moet zien of ze woord houdt. Ze heeft vaker dingen beloofd en is maar weinig nagekomen.<br /><br />Een sensor in de luier? Leuk bedacht. <br />Het probleem ligt niet in personeelstekorten; het probleem ligt in de cultuur van volstrekte onverschilligheid en in een totaal gebrek aan inlevingsvermogen.Dochter van mijn vaderhttp://www.blogger.com/profile/17831670496854796023noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6844517769478953860.post-23234925602078239712010-11-06T02:25:00.000-07:002010-11-06T03:00:38.119-07:00Kalknagels: De schaamte voorbijGisteren weer zorgplanbespreking. Op een gegeven moment komt het item 'kalknagels' voorbij en ik breng te berde dat de verkalking van de teennagels van vader verergt i.p.v. verbetert. De arts begint een omstandig verhaal dat het met de pijn wel meevalt, dat het een hardnekkige schimmel is, dat het heel moeilijk is weg te krijgen, dat het moet uitgroeien, dat het maanden duurt voordat de kalknagels weg zijn.<br />Punt. Stilte. <br />Ik vraag hem of hij bedoelt te zeggen dat omdat de behandeling zo lang duurt, er maar niet in geinvesteerd wordt?<br />T., het afdelingshoofd, springt in en vult de arts aan. Afgezien van de vraag of het opgelost kan worden, moet het ook haalbaar zijn. En zij ziet haar personeel niet elke dag de teennagels een zalfje geven, temeer daar vader boos kan reageren als er zomaar aan zijn lijf wordt gefrunnikt. <br />Mijn weerwoord is dat als de nagels echt gaan afbrokkelen en hij echt pijn aan zijn tenen krijgt, men er zeker van kan zijn dat hij agressief zal reageren; maar dan is het wel te laat.<br />Het is onbekend wat de pedicure tijdens haar wekelijkse bezoek doet.<br />De arts zegt toe dat hij 'nog 'es zal kijken'.<br /><br />De uitslag van dat kijken is uiteraard voorspelbaar. Gezien het feit dat het afdelingshoofd en de arts elkaar moeiteloos vinden in het afhouden van lange termijn oplossingen, en het volstrekt schaamteloos weigeren om vader de zorg te geven die hij nodig heeft, doet de vraag rijzen of het instellingsbeleid is om zo weinig mogelijk tijd in de bewoner te steken en alleen in te zetten op scoren op korte termijn.<br /><br />Dat doet me denken aan de weerstand om fatsoenlijke tandheelkundige zorg aan de bewoners te bieden, aan het gemak waarmee vader van de ene op de andere dag voorgoed werd vastgebonden, aan de weerstand om de afdelingsdeuren van het slot te doen. Zelfs het bord met de foto's van de medewerkers en de naamkaartjes op de borst, zijn alweer verdwenen - ook teveel moeite kennelijk.Dochter van mijn vaderhttp://www.blogger.com/profile/17831670496854796023noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6844517769478953860.post-11566822279250530892010-09-05T10:50:00.000-07:002011-01-29T23:44:38.785-08:00Betere zorg bij meer geld? Onzin!Onlangs heeft EenVandaag aandacht besteed aan slechte verpleeghuiszorg*. Een mevrouw die nog goed haar woordje kon doen, was eigenlijk te bang om te zeggen wat eraan mankeerde. Een zorgmanager die de vermoorde onschuld speelt, en een mevrouw van NU '91 die het aan geld- en personeelsgebrek wijdt.<br />Ik ben blij dat er steeds meer aandacht in de media is voor onderzorg c.q. ouderenmishandeling. Wat me spijt is dat de trend voortdurend is dat als er maar meer geld bij zou komen, de problemen wel over zouden zijn.<br />Helaas zal dat niet zo zijn. Het is primair een kwestie van een hardnekkige langetenencultuur die gewijzigd moet worden.<br /><br />Toen vader 3,5 jaar geleden werd opgenomen, moesten verzorgenden ook al verplicht hun koffie- en theepauze met de bewoners doorbrengen (in ruil daarvoor krijgen ze een halfuur i.p.v. een kwartier pauze). Toen was er duidelijk meer personeel aanwezig dan nu het geval is. Doch ook toen werd er amper een woord met een bewoner gewisseld, en dat is nu niet anders. Het enige verschil is dat er toen nog 2 a 3 verzorgenden waren (op 43 bewoners) die wel 'es een wandelingetje (op de gang) maakten met een bewoner, en dat zie je nu helemaal niet meer.<br />Ik geloof er echter niets van dat als het verpleeghuis zou bulken van het geld, diezelfde verzorgenden tijdens hun pauzes opeens wel de moeite zouden nemen om een gesprek met een bewoner aan te gaan. Ook niet als er geen 2 maar 10 verzorgenden op 10 bewoners zouden zijn. <br />Ook vader zou in een financieel riante situatie van het verpleeghuis, nog steeds de martelgang moeten ondergaan die hij nu ook moet gaan. Hij is niet vastgebonden omdat men geen geld heeft; hij is vastgebonden omdat de psycholoog het adviseerde nadat de verzorging te kennen had gegeven niet te weten wat ze met de loopdrang van vader aan moesten.<br /><br />In dit kader is het interessant wat Heleen Dupuis, vooraanstaand gezondheidszorg-filosoof, hierover zegt**. Jammer dat zij, als senator, zich zo weinig laat horen. De berichtgeving in de media blijft helaas steken op het niveau van gewenste financiele tovenaars, en dan komt vanzelf alles goed.<br /><br />* zie <a href="http://www.eenvandaag.nl/gezondheid/36289/onderbezetting_in_de_zorg" target=_blank>EenVandaag</a><br />** zie <a href="http://bezorgdefamilie.blogspot.com/2010/03/ervaringen-van-heleen-dupuis.html" target=_blank>blog</a> op ouderenbescherming.nlDochter van mijn vaderhttp://www.blogger.com/profile/17831670496854796023noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6844517769478953860.post-89568007117448321662010-09-05T08:52:00.000-07:002010-09-05T09:46:16.753-07:00Langzame folterende moordSinds 4 weken weer bij vader geweest. 4 Weken van stilte van de kant van T. Er staat nog steeds geen hooglaagbed, 3,5 maand na de zorgplanbespreking.<br />Vader lijdt inmiddels aan contractie en verstijving*: hij kan zijn knieen niet meer recht buigen tenzij op straffe van veel pijn. Vandaar eerst de 'slang' en nu heeft hij een heel hoog kussen onder zijn knieen. Het is een soort zithouding op z'n kant. <br />Nu klaagt hij over pijn in zijn nek en schouders. Door zijn gedwongen houding komt daar natuurlijk veel druk op te staan.<br />Zo wordt het van kwaad tot erger.<br />Loopdrang heeft hij uiteraard allang niet meer, dus is er ook allang geen medische reden meer om hem nog langer vastgebonden te houden - voorzover er ooit al een medische reden voor was. Maar ik heb niet de indruk dat iemand binnen het verpleeghuis erbij stilstaat dat die band nu wel af kan.<br /><br />Vader trekt zich inmiddels terug in een half comateuze toestand. Hij kijkt mij even heel wakker en hoopvol aan als ik zeg dat ik opnieuw achter dat andere bed aanga.<br />Discussie met de verzorgende: zij denkt dat de familie het vastbinden erger vindt dan de bewoner zelf.<br />Hoe kortzichtig kun je zijn?<br />Ik heb haar gezegd dat vader erom gehuild heeft, nog een maand geleden, en dat zeker in het begin van het vastbinden hij het verschrikkelijk vond.<br /><br />Het valt me vaker op dat de verzorging denkt dat bewoners altijd hun hart bij hen uitstorten, en zich niet realiseren dat zij met hun witte jassen nooit het intieme verdriet en de verborgen pijn te zien zullen krijgen die de bewoner wel bij partners en kinderen uit.<br /><br />T. maar weer een mail gestuurd over dat hooglaagbed, en of ze kan onderzoeken of vader niet een ander hoofdkussen zou moeten hebben.<br /><br />* zie ook <a href="http://zomaareenverpleeghuis.blogspot.com/2010/08/kwaliteit-van-doodgaan.html">Kwaliteit van doodgaan</a>Dochter van mijn vaderhttp://www.blogger.com/profile/17831670496854796023noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6844517769478953860.post-4800332962063287842010-08-11T04:16:00.001-07:002010-08-11T04:24:17.375-07:00Klacht? Hoezo?De laatste keer sprak ik toevallig een mevrouw wiens man sinds ook een paar jaren is opgenomen, op een andere afdeling. <br />Ze vertelde dat ze laatst een klacht had ingediend omdat haar man 's nachts uit bed was gevallen, in zijn eigen ontlasting. Toen de verzorging hem vond, hebben ze hem, met ontlasting en al, teruggelegd in bed en 'gefixeerd', vastgebonden dus.<br />Mevrouw vroeg de verzorging of dat zomaar mocht, waarop werd geantwoord dat als er in het dossier geen aantekening staat dat meneer NIET gefixeerd mag wroden, het is toegestaan.<br />Dat is volkomen omdraaiing van de feiten. Voor vastbinden MOET toestemming aan de wettelijk vertegenwoordiger gevraagd worden, en mag niet zondermeer gebeuren. Aan de toepassing van zgn. Middelen en Maatregelen zijn strenge voorwaarden verbonden. Bovendien moet dit altijd in het zorgdossier worden vastgelegd.<br /><br />Daarom is het nog zotter dat haar klacht ongegrond werd verklaard omdat van het voorval geen aantekening in het dossier is gemaakt.<br /><br />Het staat niet in het dossier, dus is het ook niet gebeurd...Dochter van mijn vaderhttp://www.blogger.com/profile/17831670496854796023noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6844517769478953860.post-56880760854840680542010-08-11T04:06:00.000-07:002010-08-11T04:15:12.171-07:00Afspraken nakomen?Op 21 mei jl. was de laatste zorgplanbespreking. Er is toen toegezegd om een inspanning te verrichten om een hooglaagbed voor vader te verkrijgen, zodat hij uit de zweedse band kan. T., het afdelingshoofd, zou er achteraan.<br />Sinds die tijd is het diffuus. Ze heeft er met een manager over gesproken, maar van aanschaf van zo'n bed was geen sprake.<br />Toen zou ze de lokatiemanager aanspreken op een bed huren.<br />Maar die manager is op straat gezet. Dus nu moet ze de directeur vragen.<br />En telkens zou ze me laten weten wat het resultaat van haar inspanningen zouden zijn.<br /><br />Intussen is het bijna 3 maanden geleden, en is er nog nul resultaat. Het schiet niet op.<br /><br />In dat zorgplan is ook afgesproken om bij wijze van proef, een tv met dvd-speler op vaders kamer te plaatsen. T. en ik zijn na de bespreking in de activiteitenkamer wezen kijken of er een tv reserve was, maar dat was er niet. T. zou de activiteitenbegeleider vragen of er elders nog een tv over was.<br />Niets teruggehoord. Uiteindelijk heb ik zelf maar het eea gekocht, en geplaatst en geinstalleerd.<br /><br />T. is een warm en hartelijk mens in het directe contact. Maar helaas moet ik telkens weer haar eraan herinneren dat ze zou terugkoppelen. <br />Het is de zoveelste kleine irritatie, waar ik maar niets van laat blijken.Dochter van mijn vaderhttp://www.blogger.com/profile/17831670496854796023noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6844517769478953860.post-52501750321457952102010-08-03T01:18:00.000-07:002010-08-03T01:43:19.639-07:00Kwaliteit van doodgaanZojuist een mail van zus G. dat vader slijm in een long heeft dat hij niet meer weg kan hoesten. Hij krijgt nu een zware dosis antibiotica om een longontsteking te voorkomen.<br /><br />Is het zover? Longontstekingen zijn doodsoorzaak nr. 1 in de verpleeghuiszorg.<br /><br />Longontstekingen ontstaan doordat patienten teveel in de stoel hangen of in bed liggen, waardoor de longen niet goed kunnen 'doorluchten' zeg maar.<br />Volgens zus G. klaagde vader in het begin van de week over pijn in zijn knieën. Verstijving is ook een gevolg van bedlegerigheid.<br />Cachexie (veel te mager), spieratrofie (geen spiermassa meer) en uremie (bloedvergiftiging) zijn nog een paar leuke gevolgen van te weinig beweging.<br />Om nog maar niet te spreken van decubitus (doorligwonden). Die 'slang' die vader sinds een paar weken onder zijn heupen heeft, zal daar wel mee samenhangen. Maar omdat hij daardoor gedwongen wordt om in continu dezelfde positie te liggen, ontstaan er uiteraard weer nieuwe decubitusplekken.<br /><br />En de hele zorg staat erbij en kijkt ernaar. De stierlijke verveling die in de huiskamers hangt, mijn vader die zich het eerste jaar beklaagde dat er de hele dag niets te doen was, de bezuinigingen op de primaire zorg maar vooral op activiteitenbegeleiding, paramedici en anderen die preventief zouden kunnen werken om het doelloze hangen in de stoel te voorkomen - de verpleeghuiszorg is nog steeds primair gericht op doodgaan en niet op kwaliteit van leven.<br />Zelfs niet op kwaliteit van doodgaan, overigens. Men gaat ervan uit dat bovengenoemde somatische verschijnselen bij de ziekte horen; niet dat de verschijnselen misschien wel bij het verpleeghuis horen.<br /><br />Een natuurlijke dood in een verpleeghuis? Het wil er bij mij niet meer in nu ik gezien heb hoe het eraan toe gaat. Eerst is er geëxperimenteerd met zware psychofarmaca op het oude lijf van vader, vervolgens wordt dat lijf elke minuut van de dag vastgebonden, en is nu gefixeerd in continu dezelfde houding. Dat is funest voor een menselijk lichaam. Dat zou zelfs een jong lijf van 25 jaren niet overleven.Dochter van mijn vaderhttp://www.blogger.com/profile/17831670496854796023noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6844517769478953860.post-82259056109193528452010-08-02T23:49:00.000-07:002010-08-03T00:52:49.708-07:00De eindverantwoordelijke artsTot vorig jaar september nam ik zoveel als ik kon, mijn vader mee voor autoritjes. Hoewel de ritjes steeds korter duurden omdat hij er steeds sneller genoeg van had, genoot hij op die momenten voluit. Het bracht hem tot rust, omdat de auto zijn drang tot bewegen overnam. Hij keek naar buiten, zei niet veel, maar het was hem aan te zien dat de rit hem goed deed.<br />De laatste keer dat ik hem meenam, was hij al danig verzwakt. Het lukte om hem in een rolstoel te krijgen zodat hij de voor hem lange wandeling naar de parkeerplaats niet hoefde te maken. Een verzorgster wilde me tegenhouden met de woorden 'ik weet niet of dat wel zo verstandig is'. Ik heb geantwoord dat het héél verstandig is en ben doorgegaan.<br />De keer daarvoor was er ook al enig protest vanuit de verzorging.<br />Op de parkeerplaats bij de heide heb ik vader gewaarschuwd dat hij maar goed van het uitzicht moest genieten, omdat dit wel eens de laatste keer kon zijn. Hij: 'och nee toch'. Ik zei hem dat de protesten vanuit de verzorging steeds harder werden.<br />Zoals elke keer als wij het verpleeghuis weer naderden, groeide ook zijn onrustig gedrag. Verscheidene keren wilde hij niet naar binnen.<br /><br />Nadat ik hem van die laatste autorit had teruggebracht, kwam er een email dat de arts had besloten dat hij nu een eigen kamer had en daar niet meer af mocht, en dat hij ook geen autoritjes meer mocht maken. Daar werd hij maar onrustig van.<br />Vanaf dat moment is vader continu vastgebonden op een kale kamer zonder enige prikkels.<br /><br />Dat vader niet meer naar de huiskamer mocht, zal hem worst geweest zijn aangezien hij daar vanaf het begin toch zo weinig mogelijk wilde zijn. Dat hij eindelijk een eigen kamer kreeg... dat had hij vanaf het eerste begin moeten hebben, dan had hij een rustpunt gehad en mogelijk geen loopdrang ontwikkeld. Maar dat zijn eigen kamer als gevangeniscel zou worden ingezet, is nooit zijn wens geweest.<br />Dat hij geen autoritjes meer mocht maken vond hij heel erg. <br /><br />Wat ik zelf het schrijnende vind, is dat de arts noch mijn vader noch mij als chauffeur iets gevraagd heeft over die autoritjes. Hij is er ook nooit bij geweest als ik vader terugbracht naar de afdeling. De onrust die vader zou hebben opgelopen van de ritjes, heeft hij dus niet zelf kunnen constateren.<br />Had hij mij, en vader, hierover wel gesproken, dan had hij vernomen dat de oorzaak van de onrust niet de ritjes waren (daar werd hij immers juist rustig van), maar het feit dat hij terug moest naar de afdeling.<br />Met andere woorden: de enigen die hem hebben kunnen doorgeven dat vader onrustig was, zijn de verzorgers. En dan met andere woorden: de arts heeft zijn rigoureuze besluit gebaseerd op waarneming van laagopgeleid personeel, niet op die van hemzelf.<br /><br />In de afgelopen clientenraadsvergadering kwam een andere arts iets vertellen over het Ban de Band-project. Toen ik ter sprake bracht dat een besluit om de zweedse band toe te passen, niet gebaseerd is op het eigen medisch oordeel, verdedigde zij zich met de stelling dat de verzorging een 'signalerende functie' heeft.<br />Het klinkt mij in de oren als het afschuiven van de eigen verantwoordelijkheid.<br /><br />De verpleging een verlengstuk van de artsenstand? <br />In de verpleeghuiszorg is het andersom: de arts is een verlengstuk van de verzorging. En beide partijen varen daar wel bij. De verzorging krijgt zijn zin als het gaat om lastige bewoners maar kan zich verschuilen achter een artsenbesluit, en de arts heeft een makkelijk baantje omdat hij signalerende verzorgers heeft en dus geen eigen onderzoek hoeft te verrichten.<br />En weer schiet de bewoner erbij in.Dochter van mijn vaderhttp://www.blogger.com/profile/17831670496854796023noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6844517769478953860.post-17546641998390216642010-08-02T23:29:00.000-07:002010-08-02T23:47:03.251-07:00Norovirus / Communicatiegebrek (3)De laatste keer dat het norovirus op de afdeling heerste, had ik er genoeg van om niet naar mijn vader toe te kunnen. <br />Tijdens een clientenraadsvergadering werd door de overlegvoerder verklaard dat men de familie niet mag verbieden om op de afdeling te komen, en dat ook de verzorging daarover instructies had ontvangen.<br />Gebruik makend van deze wetenschap, bezocht ik mijn vader. Vooraf had ik enig mailcontact met een dochter van een ander familielid. Zij vertelde dat haar was gezegd dat ze niet langer dan een halfuur mocht blijven.<br /><br />Toevallig kwam ik haar op de gang tegen en groette haar even. Onmiddellijk stoof een verzorgster op ons af en verbood ons om met elkaar te praten. Ik was nog maar net van de verbazing bekomen, toen zij vervolgde dat we al blij mochten zijn dat we toestemming hadden om te mogen komen. Daarop heb ik scherp gereageerd dat er van 'toestemming' geen sprake is omdat er geen sprake is van een bezoekverbod.<br />De verzorgster droop daarop af.<br /><br />Ik heb dit voorval in de clientenraad ter sprake gebracht, en daaraan de conclusie toegevoegd dat of (de afspraken met) de clientenraad niet serieus wordt genomen, of dat vastgesteld beleid niet wordt doorgecommuniceerd naar de werkvloer. Dat bovendien bij kennelijk gebrek aan duidelijke richtlijnen, die werkvloer dan zelf wel beleid verzint.<br /><br />Het is niet de eerste keer dat ik een sterk vermoeden heb dat er vastgesteld beleid is, maar dat de interne communicatie danig hapert. Met alle gevolgen van dien: beleid wordt niet uitgevoerd.<br /><br />Zie ook: <a href="http://zomaareenverpleeghuis.blogspot.com/2010/05/bedhekken-en-sensors-ofwel-beleid.html">bedhekken en sensors</a>Dochter van mijn vaderhttp://www.blogger.com/profile/17831670496854796023noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6844517769478953860.post-85771258737285060652010-08-02T23:20:00.000-07:002010-08-02T23:28:19.700-07:00Communicatiegebrek (2)Als secretaris van de clientenraad heb ik gepoogd om contact te leggen met de ondernemingsraad. Wij wilden graag een gesprek met hen om te onderzoeken of er op onderdelen een gezamenlijke strategie kon worden bepaald. Tot onze stomme verbazing werd dit resoluut afgewezen met de argumentatie dat er belangentegenstellingen zijn en zo'n gesprek dus geen zin zou hebben.<br />Het tekent de opstelling naar de bewoner en zijn familie: wij tegen zij. Familie, inclusief de clientenraad, wordt niet ervaren als een sparringpartner of als een welkome, aanvullende bron van informatie, maar als een lastige tegenpartij die met zo weinig mogelijk informatie zoet gehouden moet worden. <br />De bewoner zelf hangt ertussenin; er wordt, vaak letterlijk over zijn hoofd, beslist over zijn lot.Dochter van mijn vaderhttp://www.blogger.com/profile/17831670496854796023noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6844517769478953860.post-51539926799097383642010-08-02T23:02:00.000-07:002010-08-02T23:12:22.900-07:00CommunicatiegebrekIk had me voorgenomen om trouw elke keer een bericht op dit blog te plaatsen, en daarnaast nog een inhaalslag te doen van wat er voor de start van dit blog al was geschied.<br />Het is echter bijna niet vol te houden, merk ik. Elke keer weer is er wel wat. Heeft T. nu een tafeltje geregeld zodat vader tv kan kijken? Wat is er besproken met JB, de lokatiemanager, over het hoog/laagbed? Ze zou daarover terugmelden, maar voor de zoveelste keer doet ze dat niet.<br />De communicatie houdt niet over. Omdat er zo weinig gecommuniceerd wordt vanuit de verzorging, krijg je als familie het gevoel dat je ze lastigvalt. Tegelijkertijd doen ze zichzelf ook te kort: via via hoorde ik dat bij vader een massagebed (?) is uitgeprobeerd dat sommige dementerenden erg prettig vinden, maar vader vond het niks. Het beeld dat er weinig inspanning wordt verricht om het vader nog enigszins minder onaangenaam te maken, wordt door dit gebrek aan communicatie bestendigd. En daarmee roept de verzorging het ook wel over zichzelf af dat er nooit 'es een complimentje af kan.Dochter van mijn vaderhttp://www.blogger.com/profile/17831670496854796023noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6844517769478953860.post-66792952195048496042010-07-21T08:13:00.000-07:002010-07-21T08:21:17.489-07:00Vrijheidsberoving in optima formaHoe kun je iemand, die de hele dag ligt vastgebonden, nog verder beroven van zijn bewegingsvrijheid? Je pakt een soort slang van 1,5 m lang en 20 cm dik, legt de bewoner op zijn rug, duwt de slang tegen zijn heupen, en plaatst zijn benen erover heen. De uiteinden van de slang leg je langs de zij omhoog. Gegarandeerd dat de bewoner niet meer op zijn linker- of rechterzij kan liggen, en alleen nog maar op zijn rug.<br />Ik vraag me af waarom ze vader niet gelijk in een doodskist leggen, rechttoe rechtaan, strak tegen de planken aan.<br /><br />Men heeft het over 'vrijheidsbeperking'.<br />Dat is veel te vriendelijk-eufemistisch voor iets wat regelrechte vrijheidsberoving is.Dochter van mijn vaderhttp://www.blogger.com/profile/17831670496854796023noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6844517769478953860.post-55204255483293275412010-07-04T03:58:00.000-07:002010-07-04T04:23:12.273-07:00Doodgaan is geen optie (2)Ouderenbescherming heeft mijn <a href="http://zomaareenverpleeghuis.blogspot.com/2010/05/doodgaan-is-geen-optie.html" target=_blank>vorige bericht </a>over de gevolgen van wilsonbekwaamheid, gekopieerd en geplaatst als volkskrantblog (klik <a href="http://www.vkblog.nl/bericht/315223/Zomaar_een_verpleeghuis%3A_%27Doodgaan_is_geen_optie%22" target=_blank>hier</a>). Dat heeft wat reacties opgeroepen. Iemand die arts is, heeft een <a href="http://knmg.artsennet.nl/web/file?uuid=0b712288-416d-47cf-a1e4-0c651dfaec3a&owner=5a314179-999d-489a-ab9f-645780c60bf9" target=_blank>link </a>naar een model-richtlijn van het KNMG geplaatst, en erop gewezen dat euthanasie bij dementerenden, niet verboden is. <br />Dat is echter nog iets anders dan dat een wilsbeschikking van een inmiddels dementerende, actief uitgevoerd wordt.<br />Bovendien blijkt uit de praktijkvoorbeelden (daar zijn er 8 van in 7 jaren tijd), dat het gaat om mensen met beginnende dementie (en misschien nog niet wilsonbekwaam zijn verklaard). Verder zijn er diverse berichten op internet te vinden dat nog steeds de medici het moment van doodgaan bepalen, hetzij tegen de wil van de familie die het moment eerder wil, hetzij tegen de wil van de familie die het moment later wil.<br />Ook in deze verhalen echter wordt nog steeds vaak de dementerende zelf niet geraadpleegd, op een enkeling na.<br /><br />Wat bijzonder interessant is binnen de (toelichting op de) KNMG-richtlijn, zijn de laatste bladzijden. Hierin wordt genoemd dat OOK een wilsonbekwame patient eerst benaderd moet worden alsof deze patient nog steeds een wil heeft, en dat hem/haar herhaalde, gesloten vragen gesteld moeten worden om zijn/haar eigen wil te achterhalen.<br />Ik zou willen dat dat veel meer praktijk was in het verpleeghuis waar mijn vader verblijft. Er wordt hem niets, maar dan ook werkelijk niets meer gevraagd. Zijn lot ligt volkomen in handen van primair de instelling, en secundair in dat van mijn broer B.<br />Hoewel vader steeds meer last heeft van afasie en verhalen vertelt waar niets meer aan vast te knopen is, kan hij uitstekend ja of nee antwoorden op gerichte, korte vragen, en kan hij uitstekend aangeven wat hij wil.<br />Misschien moet ik de volgende keer zelf de moed vatten om het es te hebben over versterven, of abstineren. Al toen hij nog zelfstandig woonde, zo'n 8 jaar geleden, zei hij op zijn verjaardag dat hij hoopte dat hij de volgende verjaardag niet meer mee hoeft te maken. Sinds die tijd heeft hij dat vrijwel elk jaar herhaald.Dochter van mijn vaderhttp://www.blogger.com/profile/17831670496854796023noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6844517769478953860.post-47201585329072695122010-05-14T07:56:00.000-07:002010-08-02T23:48:53.774-07:00VirusTelkens weer doemt het beeld voor ogen op van vader die huilt.<br />Ik had vandaag naar hem toe gewild, maar broer B. heeft een mail doorgestuurd dat de afdeling weer op slot is wegens 'een' virus.<br />Dat is de 4e keer binnen een paar maanden.Dochter van mijn vaderhttp://www.blogger.com/profile/17831670496854796023noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6844517769478953860.post-20391391870720915192010-05-13T07:24:00.000-07:002010-05-13T07:36:07.959-07:00Versterven?Af en toe wordt je misselijk van de verhalen die je tegenkomt, en dit is er zo één: <a href="http://www.vkblog.nl/bericht/310819/Wanhopige_mentor%3A_de_arts_laat_moeder_tegen_mijn_wil_uithongeren%2C_hij_noemt_dit_versterven" target=_blank>gedwongen versterven</a>, of abstineren, dat is me niet duidelijk.<br /><br />Alle mensen die op de afdeling waar mijn vader toe behoort, worden opgenomen, vermageren ernstig binnen een paar maanden. Toen ik enige tijd geleden de huiskamer binnenging om even een vuil kopje terug te brengen, was er een mevrouw die één van de bewoners terugbracht. Ze vroeg me, waar Y, verzorgende, bij zat: 'het valt me op dat ze allemaal zo mager worden; hoort dat zo?'. Ik antwoordde dat ik dat niet wist, maar dat het mij ook opviel. Y. zei niets.<br /><br />Toen mijn vader in september nieuwe medicijnen kreeg, die als bijwerking in het begin hebben dat je er erge dorst van krijgt, trof ik hem aan met korsten op de lippen. Hij snakte naar een glas water, iets wat hij anders niet wil hebben. <br />Zus G. komt tegenwoordig meerdere keren per week langs om hem te helpen met eten. Ze zegt dat ze dat doet om de verzorging (dus haar collega's) te ontlasten, maar stiekum denk ik dat ook zij een sterk vermoeden heeft dat vader, sinds hij op de eenpersoonskamer ligt, nogal 'es vergeten wordt voor het middageten.<br />Meerdere malen is de vraag door me heen geschoten of de mensen, bewust of onbewust, met opzet te weinig eten krijgen. Dat heeft immers verzwakking tot gevolg, en daarmee grotere kwetsbaarheid voor virussen en ontstekingen, en dus gaan ze eerder dood.Dochter van mijn vaderhttp://www.blogger.com/profile/17831670496854796023noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6844517769478953860.post-79329932784401037992010-05-13T06:54:00.000-07:002010-05-13T07:06:36.965-07:00Hoe kies je een verpleeghuisVriend J. vertelde dat vader helemaal niet naar het verpleeghuis wilde waar hij nu is. Hij wilde naar het andere verpleeghuis in dezelfde stad.<br />Dat is nogal ontluisterend, omdat ik altijd het idee had dat dit huis zijn eigen keuze was. J. vertelde dat vader denkt dat hij in dit huis zit, omdat zus G. die bij dezelfde instelling en op hetzelfde terrein werkt, dan gemakkelijker bij hem langs kon komen. Maar in het verleden vertrouwde hij J. toe dat hij had verzucht dat ze helemaal niet zo vaak kwam, en als ze kwam was ze zo weer weg.<br />Ik heb de oude aantekeningen opgezocht, die mijn broer B. destijds toestuurde. Broer heeft samen met zus G. die twee verpleeghuizen bezocht, en hebben de verschillen opgenoemd. Ik herinner me de email-discussie, en wat in mijn herinnering de doorslag heeft gegeven is dat degene met christelijke signatuur geen kerkdiensten had, en de andere zonder die signatuur wel. Het werd dus die laatste.<br />Maar het argument dat het dan wel zo makkelijk voor zus G. was, staat niet vermeld en komt mij ook niet bekend voor.<br />Hoe dan ook, zus en broer blijken dus nog een extra belang te hebben om elke kritiek in de kiem te smoren; immers, als ze kritiek zouden toestaan dan zou dat opgevat kunnen worden als kritiek op hun keuze. <br />Het verklaart voor mij achteraf beter waarom vader, die eerst in het door hem gewilde verpleeghuis was opgenomen en dat goed leek te accepteren, maar die na een week naar het huidige verpleeghuis ging - waarom vader toen volledig flipte. Tenminste een maand lang liep hij door de vensterbanken, kroop onder tafel, herkende niemand meer, was heel boos. Ik heb dat altijd geinterpreteerd als opperste wanhoop.<br /><br />Het voegt het zoveelste verhaal toe aan de intense triestheid van vaders laatste jaren.Dochter van mijn vaderhttp://www.blogger.com/profile/17831670496854796023noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6844517769478953860.post-88113712320848478412010-05-07T19:26:00.001-07:002010-05-07T20:02:13.841-07:00Doodgaan is geen optieToen mijn vader werd opgenomen, was hij vanaf dat moment wilsonbekwaam. Broertjelief heeft de machtiging getekend, zo kwam ik vandaag in een oud verslag tegen. Ik neem aan dat dat de papieren zijn geweest waarmee hij zichzelf tot wettelijk vertegenwoordiger benoemd heeft.<br />Wilsonbekwaamheid reikt heel ver. Vanaf de dag van opname heb je over geen enkel aspect van je leven nog enige zeggenschap (zie ook <a href="http://zomaareenverpleeghuis.blogspot.com/2010/05/verschoning.html">Verschoning</a>). Vanmiddag vertelde ik J. dat vader geen zin in eten had, wat ook de verzorging verbaasde. J. memoreerde dat hij vaak wat vis meeneemt maar dat hij daarmee mijn vader ook in leven houdt. Als mijn vader zou ophouden met eten en drinken, zou het snel voorbij zijn, dacht hij.<br />Vader zou zich kunnen voornemen om te stoppen met eten en drinken, maar ik vrees dat hij dat na 5 minuten vergeten is en dan met graagte een lekker banaantje verorbert. Bovendien is vader diep gelovig en dat impliceert dat hij zijn kruis tot het einde moet dragen.<br /><br />Bij opname moet de familie laten weten wat er moet gebeuren bij calamiteiten. Geen van mijn broers en zusters kwam op het idee om dat mijn vader zelf te vragen, dus heb ik dat gedaan. Hij is tegen euthanasie, zoals de verwachting was.<br /><br />Vorig jaar vernam ik voor het eerst dat alles wat een mens getekend heeft toen hij nog wilsbekwaam was, vervalt op het moment dat hij wilsonbekwaam verklaard wordt. Een getekende euthanasieverklaring helpt dus niet. Je moment van doodgaan wordt, zoals alle facetten van je laatste levensjaren, door anderen bepaald.Dochter van mijn vaderhttp://www.blogger.com/profile/17831670496854796023noreply@blogger.com0