Inleiding

Zomaar een verpleeghuis. Het erge is dat het huis niets bijzonders is, het is er één van 10 in een dozijn. Mijn vader krijgt geen vip-behandeling, en wordt ook niet slechter dan andere bewoners behandeld. Hij is gewoon standaard, niets bijzonders.
Ook het huis is gewoon standaard en niets bijzonders. In het jaarplan voor volgend jaar wordt bij alle punten als doelstelling vermeld: 'scoren op landelijk gemiddelde of hoger'. Net zoals vorig jaar, en het jaar daarvoor. Niets bijzonders, geen ambities, gewoon zomaar een willekeurig verpleeghuis.

J. heeft, samen met haar zuster, haar moeder overgebracht naar een ander verpleeghuis. Ik heb J.'s moeder gezien, een paar weken geleden. Dacht toen: mevrouw heeft nog maar een paar maanden te gaan. J.'s moeder was ook onrustig, werd ook in de slaapkamer gehouden, werd ook vastgebonden in bed tot ze zo verzwakt was dat ze toch niet meer zelfstandig eruit kon komen - toen mocht ze bij wijze van experiment zonder dat ding dat ze eufemistisch 'zweedse band' noemen. J. vertelt dat binnen een week in het andere huis, hun moeder weer rechtop zit en weer praat, zich weer dialectwoorden herinnert, weer leeft, kortom. Moeder bleek jarenlang ergotherapeutische zorg ontbeerd te hebben en heeft vermoedelijk lang pijn geleden door een verkeerd matras, of verkeerde houding, ofzo.
Moeder heeft het getroffen met haar dochters.
Ik voel me geschokt.