Sinds 4 weken weer bij vader geweest. 4 Weken van stilte van de kant van T. Er staat nog steeds geen hooglaagbed, 3,5 maand na de zorgplanbespreking.
Vader lijdt inmiddels aan contractie en verstijving*: hij kan zijn knieen niet meer recht buigen tenzij op straffe van veel pijn. Vandaar eerst de 'slang' en nu heeft hij een heel hoog kussen onder zijn knieen. Het is een soort zithouding op z'n kant.
Nu klaagt hij over pijn in zijn nek en schouders. Door zijn gedwongen houding komt daar natuurlijk veel druk op te staan.
Zo wordt het van kwaad tot erger.
Loopdrang heeft hij uiteraard allang niet meer, dus is er ook allang geen medische reden meer om hem nog langer vastgebonden te houden - voorzover er ooit al een medische reden voor was. Maar ik heb niet de indruk dat iemand binnen het verpleeghuis erbij stilstaat dat die band nu wel af kan.
Vader trekt zich inmiddels terug in een half comateuze toestand. Hij kijkt mij even heel wakker en hoopvol aan als ik zeg dat ik opnieuw achter dat andere bed aanga.
Discussie met de verzorgende: zij denkt dat de familie het vastbinden erger vindt dan de bewoner zelf.
Hoe kortzichtig kun je zijn?
Ik heb haar gezegd dat vader erom gehuild heeft, nog een maand geleden, en dat zeker in het begin van het vastbinden hij het verschrikkelijk vond.
Het valt me vaker op dat de verzorging denkt dat bewoners altijd hun hart bij hen uitstorten, en zich niet realiseren dat zij met hun witte jassen nooit het intieme verdriet en de verborgen pijn te zien zullen krijgen die de bewoner wel bij partners en kinderen uit.
T. maar weer een mail gestuurd over dat hooglaagbed, en of ze kan onderzoeken of vader niet een ander hoofdkussen zou moeten hebben.
* zie ook Kwaliteit van doodgaan
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten