vrijdag 7 mei 2010

Verdriet

Vanaf het begin van opname was vader zijn innerlijke strijd aan te zien, klaagde hij regelmatig over grenzeloze verveling, wilde met me mee naar huis, vroeg me te blijven overnachten. Maar vooral de wallen die hij soms onder zijn ogen had, spraken boekdelen.
Bang als hij is om teveel te zijn, heeft hij echter nooit zijn verdriet laten zien. Ik heb me altijd afgevraagd of hij zijn angst, zijn teleurstelling, zijn verdriet, bij zijn vrienden kwijt kon.
J. vertelde dat hij ook bij hen nooit gehuild heeft.
Vanmiddag voor het eerst huilde vader. Hij is steeds moeilijker verstaanbaar, maar zei iets over broer B. en zus H. Toen hij het over 'de kinderen', ons dus, had, kwamen de tranen en kon hij moeilijk meer ophouden.
Ook bij mij kwamen de waterlanders, omdat het zo hartverscheurend is om vader vastgebonden, koud en huilend mee te maken.

Broer B., die vorige week bij vriend J. op bezoek was, heeft J. verteld dat vader ook bij hem ging huilen. B. is toen maar weggegaan.
Hij heeft J. verteld dat vader voor 't eerst bij hem huilde. En dat hij toen maar is weggegaan.
Hij vertelde dat vader begon te huilen. Hij is weggegaan.

Hoe harteloos kan een kind tegen zijn vader zijn?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten