Vader ontwikkelde loopdrang omdat hij een onbedwingbare drang tot bewegen had. Een collega, voormalig spv-er, destijds: 'continu op zoek', en mijn eigen interpretatie was: 'ja naar een plek voor zichzelf'. Maar een eigen kamer kon niet, want dat is voorbehouden aan mensen die pas zijn opgenomen (observatie) en mensen die op sterven liggen.
Hoe dan ook, voor zijn eigen bestwil moest hij 's middags gedwongen rust nemen. Hij werd met geweld (eufemistisch genoemd 'onder dwang') naar bed gebracht en noodgedwongen vastgebonden in bed. Het was in de tijd dat in de media berichten verschenen van mensen die door de zweedse band gestorven waren, en de inspectie een bericht deed uitgaan dat men echt die band moest combineren met bedhekken zodat de bewoner er niet uit kon klimmen.
Toen ik 'es mijn vader kwam opzoeken, lag hij - veel vroeger dan was afgesproken - al in bed vastgesnoerd maar zonder de hekken omhoog. Ik heb toen een mail naar T., het afdelingshoofd gestuurd, waarop zij volgens eigen zeggen de verzorging erop heeft gewezen dat die hekken echt gebruikt moesten worden.
Nog later trof ik mijn vader weer een keer aan zonder de bedhekken omhoog.
Een halfjaar geleden, toen mijn vader voorgoed werd vastgebonden, viel mij bij binnenkomst op dat er een sensor op de grond stond, hoewel de bedhekken omhoog waren. Even vroeg ik mij af wat ik nu met die sensor moest, maar besloot toen dat ik die uit de weg op het nachtkastje kon zetten en dat er vanzelf wel iemand of af zou komen.
Er is in het hele uur niemand gekomen.
Twee weken later, bij mijn volgende bezoek, stond de sensor er weer, of nog steeds. Het was lunchtijd (voor het personeel wel te verstaan) dus niemand heeft mij naar binnen zien gaan. Weer pakte ik de sensor op en weer kwam er niemand. Toen ik na een uur wegging werd ik opgehouden door de meneer die nodig moest plassen (zie Verschoning). Op dat moment kwamen er 2 witte jassen terug van de lunch, met iets dat continu 'bliep bliep' deed. Degene zonder het bliepding ging naar de meneer, de ander bleef in de deuropening staan toekijken (bliep bliep). Ik vertelde dat de meneer om hulp vroeg bij het plassen, maar ze reageerde niet (bliep bliep). Ik zei dat mijn vader ook een plas water in bed had, maar ze bleef stuurs wegkijken (bliep bliep). Toen ik zei 'hallo hoort u mij?' kreeg ik een nukkig antwoord 'ja ik hoor u wel' (bliep bliep). Ik ben toen weggegaan en ging een sigaretje in een binnentuin roken.
Twee heren van de technische dienst schoven even later bij een tafeltje verderop aan. De één zei 'we moeten zo dadelijk nog even bij V. langs, daar zijn de bedhekken van stuk'. Kennelijk hadden ze niet door dat ik de dochter van V. ben.
Pas op de terugweg in de auto realiseerde ik me dat de witte jas zo nukkig reageerde omdat ze zich betrapt voelde - ze heeft kennelijk gewoon haar lunch rustig afgemaakt terwijl de sensor alarmsignalen doorgaf.
Bovendien heeft mijn vader tenminste 2 weken zonder deugdelijke bedhekken in de zweedse band gelegen.
Is er beleid?
Ja.
Wordt het geïmplementeerd?
Ja of nee, net hoe het uitkomt.
Is er controle op beleidsuitvoering?
Nee, bepaald niet.
Zie ook: Opendeurenbeleid en Collectieve opsluiting
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten