Betere zorg bij meer geld? Onzin!

Onlangs heeft EenVandaag aandacht besteed aan slechte verpleeghuiszorg*. Een mevrouw die nog goed haar woordje kon doen, was eigenlijk te bang om te zeggen wat eraan mankeerde. Een zorgmanager die de vermoorde onschuld speelt, en een mevrouw van NU '91 die het aan geld- en personeelsgebrek wijdt.
Ik ben blij dat er steeds meer aandacht in de media is voor onderzorg c.q. ouderenmishandeling. Wat me spijt is dat de trend voortdurend is dat als er maar meer geld bij zou komen, de problemen wel over zouden zijn.
Helaas zal dat niet zo zijn. Het is primair een kwestie van een hardnekkige langetenencultuur die gewijzigd moet worden.

Toen vader 3,5 jaar geleden werd opgenomen, moesten verzorgenden ook al verplicht hun koffie- en theepauze met de bewoners doorbrengen (in ruil daarvoor krijgen ze een halfuur i.p.v. een kwartier pauze). Toen was er duidelijk meer personeel aanwezig dan nu het geval is. Doch ook toen werd er amper een woord met een bewoner gewisseld, en dat is nu niet anders. Het enige verschil is dat er toen nog 2 a 3 verzorgenden waren (op 43 bewoners) die wel 'es een wandelingetje (op de gang) maakten met een bewoner, en dat zie je nu helemaal niet meer.
Ik geloof er echter niets van dat als het verpleeghuis zou bulken van het geld, diezelfde verzorgenden tijdens hun pauzes opeens wel de moeite zouden nemen om een gesprek met een bewoner aan te gaan. Ook niet als er geen 2 maar 10 verzorgenden op 10 bewoners zouden zijn.
Ook vader zou in een financieel riante situatie van het verpleeghuis, nog steeds de martelgang moeten ondergaan die hij nu ook moet gaan. Hij is niet vastgebonden omdat men geen geld heeft; hij is vastgebonden omdat de psycholoog het adviseerde nadat de verzorging te kennen had gegeven niet te weten wat ze met de loopdrang van vader aan moesten.

In dit kader is het interessant wat Heleen Dupuis, vooraanstaand gezondheidszorg-filosoof, hierover zegt**. Jammer dat zij, als senator, zich zo weinig laat horen. De berichtgeving in de media blijft helaas steken op het niveau van gewenste financiele tovenaars, en dan komt vanzelf alles goed.

* zie EenVandaag
** zie blog op ouderenbescherming.nl

Langzame folterende moord

Sinds 4 weken weer bij vader geweest. 4 Weken van stilte van de kant van T. Er staat nog steeds geen hooglaagbed, 3,5 maand na de zorgplanbespreking.
Vader lijdt inmiddels aan contractie en verstijving*: hij kan zijn knieen niet meer recht buigen tenzij op straffe van veel pijn. Vandaar eerst de 'slang' en nu heeft hij een heel hoog kussen onder zijn knieen. Het is een soort zithouding op z'n kant.
Nu klaagt hij over pijn in zijn nek en schouders. Door zijn gedwongen houding komt daar natuurlijk veel druk op te staan.
Zo wordt het van kwaad tot erger.
Loopdrang heeft hij uiteraard allang niet meer, dus is er ook allang geen medische reden meer om hem nog langer vastgebonden te houden - voorzover er ooit al een medische reden voor was. Maar ik heb niet de indruk dat iemand binnen het verpleeghuis erbij stilstaat dat die band nu wel af kan.

Vader trekt zich inmiddels terug in een half comateuze toestand. Hij kijkt mij even heel wakker en hoopvol aan als ik zeg dat ik opnieuw achter dat andere bed aanga.
Discussie met de verzorgende: zij denkt dat de familie het vastbinden erger vindt dan de bewoner zelf.
Hoe kortzichtig kun je zijn?
Ik heb haar gezegd dat vader erom gehuild heeft, nog een maand geleden, en dat zeker in het begin van het vastbinden hij het verschrikkelijk vond.

Het valt me vaker op dat de verzorging denkt dat bewoners altijd hun hart bij hen uitstorten, en zich niet realiseren dat zij met hun witte jassen nooit het intieme verdriet en de verborgen pijn te zien zullen krijgen die de bewoner wel bij partners en kinderen uit.

T. maar weer een mail gestuurd over dat hooglaagbed, en of ze kan onderzoeken of vader niet een ander hoofdkussen zou moeten hebben.

* zie ook Kwaliteit van doodgaan