Vijf weken geleden moest vader plassen dus vroeg ik hem of hij wilde dat ik even wegging. Deze keer hoefde het niet. Hij deed flinke pogingen en kermde vervolgens van de pijn. 'Het brandt zo', zei hij. Toen ik wegging wilde ik het voorval melden bij de verzorging van zijn huiskamer, maar het was lunchtijd dus was er weer niemand te bekennen. Daarop heb ik het een andere verzorgende gemeld, die het zou doorgeven.
Omdat ik zo langzaamaan de gang van zaken wel zo'n beetje ken, heb ik daarna een email gestuurd naar het afdelingshoofd over de pijnklachten van vader, en de vraag om een bezoek van de arts. Ik kreeg een email terug dat hij wel erge ontlasting gehad zou hebben, en dat zij niets in zijn dossier kon terugvinden.
Twee weken geleden vertelde vader dat hij pijn aan zijn plasser heeft. Ook dit heb ik weer gemaild, aan de contactpersoon voor vader in cc aan het afdelingshoofd. Deze keer heb ik helemaal geen antwoord ontvangen.
Gisteren een verzorgende gevraagd of de arts al is langs geweest, maar zij wist van niets.
Opnieuw wordt medische zorg onthouden aan de bewoner. Eerst liep ik daar tegen aan bij tandheelkundige zorg*, vervolgens bij de pertinente weigering om zijn kalknagels te verzorgen**, en nu weer bij waarschijnlijk de zoveelste blaasontsteking/urineweginfectie.
Het is dat vader gisteren zei dat hij geen last van het plassen heeft. Anders had ik opnieuw geprobeerd een klacht in te dienen.
Maar dat zal er in de toekomst vast nog wel eens van komen.
* Toen vader zijn kunstgebit niet meer in wilde hebben, vroeg ik om een tandarts zodat die zijn gebit zou kunnen inspecteren op braampjes e.d. Het bleek dat alleen bewoners die nog kunnen reizen, naar de tandarts mochten. De andere bewoners kregen gewoon geen tandheelkundige zorg. Gelukkig is dit dankzij de clientenraad veranderd, en kan de familie om tandartsbezoek-aan-huis vragen.
** zie http://zomaareenverpleeghuis.blogspot.com/2010/11/kalknagels-de-schaamte-voorbij.html
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten