De laatste keer sprak ik toevallig een mevrouw wiens man sinds ook een paar jaren is opgenomen, op een andere afdeling.
Ze vertelde dat ze laatst een klacht had ingediend omdat haar man 's nachts uit bed was gevallen, in zijn eigen ontlasting. Toen de verzorging hem vond, hebben ze hem, met ontlasting en al, teruggelegd in bed en 'gefixeerd', vastgebonden dus.
Mevrouw vroeg de verzorging of dat zomaar mocht, waarop werd geantwoord dat als er in het dossier geen aantekening staat dat meneer NIET gefixeerd mag wroden, het is toegestaan.
Dat is volkomen omdraaiing van de feiten. Voor vastbinden MOET toestemming aan de wettelijk vertegenwoordiger gevraagd worden, en mag niet zondermeer gebeuren. Aan de toepassing van zgn. Middelen en Maatregelen zijn strenge voorwaarden verbonden. Bovendien moet dit altijd in het zorgdossier worden vastgelegd.
Daarom is het nog zotter dat haar klacht ongegrond werd verklaard omdat van het voorval geen aantekening in het dossier is gemaakt.
Het staat niet in het dossier, dus is het ook niet gebeurd...
woensdag 11 augustus 2010
Afspraken nakomen?
Op 21 mei jl. was de laatste zorgplanbespreking. Er is toen toegezegd om een inspanning te verrichten om een hooglaagbed voor vader te verkrijgen, zodat hij uit de zweedse band kan. T., het afdelingshoofd, zou er achteraan.
Sinds die tijd is het diffuus. Ze heeft er met een manager over gesproken, maar van aanschaf van zo'n bed was geen sprake.
Toen zou ze de lokatiemanager aanspreken op een bed huren.
Maar die manager is op straat gezet. Dus nu moet ze de directeur vragen.
En telkens zou ze me laten weten wat het resultaat van haar inspanningen zouden zijn.
Intussen is het bijna 3 maanden geleden, en is er nog nul resultaat. Het schiet niet op.
In dat zorgplan is ook afgesproken om bij wijze van proef, een tv met dvd-speler op vaders kamer te plaatsen. T. en ik zijn na de bespreking in de activiteitenkamer wezen kijken of er een tv reserve was, maar dat was er niet. T. zou de activiteitenbegeleider vragen of er elders nog een tv over was.
Niets teruggehoord. Uiteindelijk heb ik zelf maar het eea gekocht, en geplaatst en geinstalleerd.
T. is een warm en hartelijk mens in het directe contact. Maar helaas moet ik telkens weer haar eraan herinneren dat ze zou terugkoppelen.
Het is de zoveelste kleine irritatie, waar ik maar niets van laat blijken.
Sinds die tijd is het diffuus. Ze heeft er met een manager over gesproken, maar van aanschaf van zo'n bed was geen sprake.
Toen zou ze de lokatiemanager aanspreken op een bed huren.
Maar die manager is op straat gezet. Dus nu moet ze de directeur vragen.
En telkens zou ze me laten weten wat het resultaat van haar inspanningen zouden zijn.
Intussen is het bijna 3 maanden geleden, en is er nog nul resultaat. Het schiet niet op.
In dat zorgplan is ook afgesproken om bij wijze van proef, een tv met dvd-speler op vaders kamer te plaatsen. T. en ik zijn na de bespreking in de activiteitenkamer wezen kijken of er een tv reserve was, maar dat was er niet. T. zou de activiteitenbegeleider vragen of er elders nog een tv over was.
Niets teruggehoord. Uiteindelijk heb ik zelf maar het eea gekocht, en geplaatst en geinstalleerd.
T. is een warm en hartelijk mens in het directe contact. Maar helaas moet ik telkens weer haar eraan herinneren dat ze zou terugkoppelen.
Het is de zoveelste kleine irritatie, waar ik maar niets van laat blijken.
dinsdag 3 augustus 2010
Kwaliteit van doodgaan
Zojuist een mail van zus G. dat vader slijm in een long heeft dat hij niet meer weg kan hoesten. Hij krijgt nu een zware dosis antibiotica om een longontsteking te voorkomen.
Is het zover? Longontstekingen zijn doodsoorzaak nr. 1 in de verpleeghuiszorg.
Longontstekingen ontstaan doordat patienten teveel in de stoel hangen of in bed liggen, waardoor de longen niet goed kunnen 'doorluchten' zeg maar.
Volgens zus G. klaagde vader in het begin van de week over pijn in zijn knieën. Verstijving is ook een gevolg van bedlegerigheid.
Cachexie (veel te mager), spieratrofie (geen spiermassa meer) en uremie (bloedvergiftiging) zijn nog een paar leuke gevolgen van te weinig beweging.
Om nog maar niet te spreken van decubitus (doorligwonden). Die 'slang' die vader sinds een paar weken onder zijn heupen heeft, zal daar wel mee samenhangen. Maar omdat hij daardoor gedwongen wordt om in continu dezelfde positie te liggen, ontstaan er uiteraard weer nieuwe decubitusplekken.
En de hele zorg staat erbij en kijkt ernaar. De stierlijke verveling die in de huiskamers hangt, mijn vader die zich het eerste jaar beklaagde dat er de hele dag niets te doen was, de bezuinigingen op de primaire zorg maar vooral op activiteitenbegeleiding, paramedici en anderen die preventief zouden kunnen werken om het doelloze hangen in de stoel te voorkomen - de verpleeghuiszorg is nog steeds primair gericht op doodgaan en niet op kwaliteit van leven.
Zelfs niet op kwaliteit van doodgaan, overigens. Men gaat ervan uit dat bovengenoemde somatische verschijnselen bij de ziekte horen; niet dat de verschijnselen misschien wel bij het verpleeghuis horen.
Een natuurlijke dood in een verpleeghuis? Het wil er bij mij niet meer in nu ik gezien heb hoe het eraan toe gaat. Eerst is er geëxperimenteerd met zware psychofarmaca op het oude lijf van vader, vervolgens wordt dat lijf elke minuut van de dag vastgebonden, en is nu gefixeerd in continu dezelfde houding. Dat is funest voor een menselijk lichaam. Dat zou zelfs een jong lijf van 25 jaren niet overleven.
Is het zover? Longontstekingen zijn doodsoorzaak nr. 1 in de verpleeghuiszorg.
Longontstekingen ontstaan doordat patienten teveel in de stoel hangen of in bed liggen, waardoor de longen niet goed kunnen 'doorluchten' zeg maar.
Volgens zus G. klaagde vader in het begin van de week over pijn in zijn knieën. Verstijving is ook een gevolg van bedlegerigheid.
Cachexie (veel te mager), spieratrofie (geen spiermassa meer) en uremie (bloedvergiftiging) zijn nog een paar leuke gevolgen van te weinig beweging.
Om nog maar niet te spreken van decubitus (doorligwonden). Die 'slang' die vader sinds een paar weken onder zijn heupen heeft, zal daar wel mee samenhangen. Maar omdat hij daardoor gedwongen wordt om in continu dezelfde positie te liggen, ontstaan er uiteraard weer nieuwe decubitusplekken.
En de hele zorg staat erbij en kijkt ernaar. De stierlijke verveling die in de huiskamers hangt, mijn vader die zich het eerste jaar beklaagde dat er de hele dag niets te doen was, de bezuinigingen op de primaire zorg maar vooral op activiteitenbegeleiding, paramedici en anderen die preventief zouden kunnen werken om het doelloze hangen in de stoel te voorkomen - de verpleeghuiszorg is nog steeds primair gericht op doodgaan en niet op kwaliteit van leven.
Zelfs niet op kwaliteit van doodgaan, overigens. Men gaat ervan uit dat bovengenoemde somatische verschijnselen bij de ziekte horen; niet dat de verschijnselen misschien wel bij het verpleeghuis horen.
Een natuurlijke dood in een verpleeghuis? Het wil er bij mij niet meer in nu ik gezien heb hoe het eraan toe gaat. Eerst is er geëxperimenteerd met zware psychofarmaca op het oude lijf van vader, vervolgens wordt dat lijf elke minuut van de dag vastgebonden, en is nu gefixeerd in continu dezelfde houding. Dat is funest voor een menselijk lichaam. Dat zou zelfs een jong lijf van 25 jaren niet overleven.
maandag 2 augustus 2010
De eindverantwoordelijke arts
Tot vorig jaar september nam ik zoveel als ik kon, mijn vader mee voor autoritjes. Hoewel de ritjes steeds korter duurden omdat hij er steeds sneller genoeg van had, genoot hij op die momenten voluit. Het bracht hem tot rust, omdat de auto zijn drang tot bewegen overnam. Hij keek naar buiten, zei niet veel, maar het was hem aan te zien dat de rit hem goed deed.
De laatste keer dat ik hem meenam, was hij al danig verzwakt. Het lukte om hem in een rolstoel te krijgen zodat hij de voor hem lange wandeling naar de parkeerplaats niet hoefde te maken. Een verzorgster wilde me tegenhouden met de woorden 'ik weet niet of dat wel zo verstandig is'. Ik heb geantwoord dat het héél verstandig is en ben doorgegaan.
De keer daarvoor was er ook al enig protest vanuit de verzorging.
Op de parkeerplaats bij de heide heb ik vader gewaarschuwd dat hij maar goed van het uitzicht moest genieten, omdat dit wel eens de laatste keer kon zijn. Hij: 'och nee toch'. Ik zei hem dat de protesten vanuit de verzorging steeds harder werden.
Zoals elke keer als wij het verpleeghuis weer naderden, groeide ook zijn onrustig gedrag. Verscheidene keren wilde hij niet naar binnen.
Nadat ik hem van die laatste autorit had teruggebracht, kwam er een email dat de arts had besloten dat hij nu een eigen kamer had en daar niet meer af mocht, en dat hij ook geen autoritjes meer mocht maken. Daar werd hij maar onrustig van.
Vanaf dat moment is vader continu vastgebonden op een kale kamer zonder enige prikkels.
Dat vader niet meer naar de huiskamer mocht, zal hem worst geweest zijn aangezien hij daar vanaf het begin toch zo weinig mogelijk wilde zijn. Dat hij eindelijk een eigen kamer kreeg... dat had hij vanaf het eerste begin moeten hebben, dan had hij een rustpunt gehad en mogelijk geen loopdrang ontwikkeld. Maar dat zijn eigen kamer als gevangeniscel zou worden ingezet, is nooit zijn wens geweest.
Dat hij geen autoritjes meer mocht maken vond hij heel erg.
Wat ik zelf het schrijnende vind, is dat de arts noch mijn vader noch mij als chauffeur iets gevraagd heeft over die autoritjes. Hij is er ook nooit bij geweest als ik vader terugbracht naar de afdeling. De onrust die vader zou hebben opgelopen van de ritjes, heeft hij dus niet zelf kunnen constateren.
Had hij mij, en vader, hierover wel gesproken, dan had hij vernomen dat de oorzaak van de onrust niet de ritjes waren (daar werd hij immers juist rustig van), maar het feit dat hij terug moest naar de afdeling.
Met andere woorden: de enigen die hem hebben kunnen doorgeven dat vader onrustig was, zijn de verzorgers. En dan met andere woorden: de arts heeft zijn rigoureuze besluit gebaseerd op waarneming van laagopgeleid personeel, niet op die van hemzelf.
In de afgelopen clientenraadsvergadering kwam een andere arts iets vertellen over het Ban de Band-project. Toen ik ter sprake bracht dat een besluit om de zweedse band toe te passen, niet gebaseerd is op het eigen medisch oordeel, verdedigde zij zich met de stelling dat de verzorging een 'signalerende functie' heeft.
Het klinkt mij in de oren als het afschuiven van de eigen verantwoordelijkheid.
De verpleging een verlengstuk van de artsenstand?
In de verpleeghuiszorg is het andersom: de arts is een verlengstuk van de verzorging. En beide partijen varen daar wel bij. De verzorging krijgt zijn zin als het gaat om lastige bewoners maar kan zich verschuilen achter een artsenbesluit, en de arts heeft een makkelijk baantje omdat hij signalerende verzorgers heeft en dus geen eigen onderzoek hoeft te verrichten.
En weer schiet de bewoner erbij in.
De laatste keer dat ik hem meenam, was hij al danig verzwakt. Het lukte om hem in een rolstoel te krijgen zodat hij de voor hem lange wandeling naar de parkeerplaats niet hoefde te maken. Een verzorgster wilde me tegenhouden met de woorden 'ik weet niet of dat wel zo verstandig is'. Ik heb geantwoord dat het héél verstandig is en ben doorgegaan.
De keer daarvoor was er ook al enig protest vanuit de verzorging.
Op de parkeerplaats bij de heide heb ik vader gewaarschuwd dat hij maar goed van het uitzicht moest genieten, omdat dit wel eens de laatste keer kon zijn. Hij: 'och nee toch'. Ik zei hem dat de protesten vanuit de verzorging steeds harder werden.
Zoals elke keer als wij het verpleeghuis weer naderden, groeide ook zijn onrustig gedrag. Verscheidene keren wilde hij niet naar binnen.
Nadat ik hem van die laatste autorit had teruggebracht, kwam er een email dat de arts had besloten dat hij nu een eigen kamer had en daar niet meer af mocht, en dat hij ook geen autoritjes meer mocht maken. Daar werd hij maar onrustig van.
Vanaf dat moment is vader continu vastgebonden op een kale kamer zonder enige prikkels.
Dat vader niet meer naar de huiskamer mocht, zal hem worst geweest zijn aangezien hij daar vanaf het begin toch zo weinig mogelijk wilde zijn. Dat hij eindelijk een eigen kamer kreeg... dat had hij vanaf het eerste begin moeten hebben, dan had hij een rustpunt gehad en mogelijk geen loopdrang ontwikkeld. Maar dat zijn eigen kamer als gevangeniscel zou worden ingezet, is nooit zijn wens geweest.
Dat hij geen autoritjes meer mocht maken vond hij heel erg.
Wat ik zelf het schrijnende vind, is dat de arts noch mijn vader noch mij als chauffeur iets gevraagd heeft over die autoritjes. Hij is er ook nooit bij geweest als ik vader terugbracht naar de afdeling. De onrust die vader zou hebben opgelopen van de ritjes, heeft hij dus niet zelf kunnen constateren.
Had hij mij, en vader, hierover wel gesproken, dan had hij vernomen dat de oorzaak van de onrust niet de ritjes waren (daar werd hij immers juist rustig van), maar het feit dat hij terug moest naar de afdeling.
Met andere woorden: de enigen die hem hebben kunnen doorgeven dat vader onrustig was, zijn de verzorgers. En dan met andere woorden: de arts heeft zijn rigoureuze besluit gebaseerd op waarneming van laagopgeleid personeel, niet op die van hemzelf.
In de afgelopen clientenraadsvergadering kwam een andere arts iets vertellen over het Ban de Band-project. Toen ik ter sprake bracht dat een besluit om de zweedse band toe te passen, niet gebaseerd is op het eigen medisch oordeel, verdedigde zij zich met de stelling dat de verzorging een 'signalerende functie' heeft.
Het klinkt mij in de oren als het afschuiven van de eigen verantwoordelijkheid.
De verpleging een verlengstuk van de artsenstand?
In de verpleeghuiszorg is het andersom: de arts is een verlengstuk van de verzorging. En beide partijen varen daar wel bij. De verzorging krijgt zijn zin als het gaat om lastige bewoners maar kan zich verschuilen achter een artsenbesluit, en de arts heeft een makkelijk baantje omdat hij signalerende verzorgers heeft en dus geen eigen onderzoek hoeft te verrichten.
En weer schiet de bewoner erbij in.
Norovirus / Communicatiegebrek (3)
De laatste keer dat het norovirus op de afdeling heerste, had ik er genoeg van om niet naar mijn vader toe te kunnen.
Tijdens een clientenraadsvergadering werd door de overlegvoerder verklaard dat men de familie niet mag verbieden om op de afdeling te komen, en dat ook de verzorging daarover instructies had ontvangen.
Gebruik makend van deze wetenschap, bezocht ik mijn vader. Vooraf had ik enig mailcontact met een dochter van een ander familielid. Zij vertelde dat haar was gezegd dat ze niet langer dan een halfuur mocht blijven.
Toevallig kwam ik haar op de gang tegen en groette haar even. Onmiddellijk stoof een verzorgster op ons af en verbood ons om met elkaar te praten. Ik was nog maar net van de verbazing bekomen, toen zij vervolgde dat we al blij mochten zijn dat we toestemming hadden om te mogen komen. Daarop heb ik scherp gereageerd dat er van 'toestemming' geen sprake is omdat er geen sprake is van een bezoekverbod.
De verzorgster droop daarop af.
Ik heb dit voorval in de clientenraad ter sprake gebracht, en daaraan de conclusie toegevoegd dat of (de afspraken met) de clientenraad niet serieus wordt genomen, of dat vastgesteld beleid niet wordt doorgecommuniceerd naar de werkvloer. Dat bovendien bij kennelijk gebrek aan duidelijke richtlijnen, die werkvloer dan zelf wel beleid verzint.
Het is niet de eerste keer dat ik een sterk vermoeden heb dat er vastgesteld beleid is, maar dat de interne communicatie danig hapert. Met alle gevolgen van dien: beleid wordt niet uitgevoerd.
Zie ook: bedhekken en sensors
Tijdens een clientenraadsvergadering werd door de overlegvoerder verklaard dat men de familie niet mag verbieden om op de afdeling te komen, en dat ook de verzorging daarover instructies had ontvangen.
Gebruik makend van deze wetenschap, bezocht ik mijn vader. Vooraf had ik enig mailcontact met een dochter van een ander familielid. Zij vertelde dat haar was gezegd dat ze niet langer dan een halfuur mocht blijven.
Toevallig kwam ik haar op de gang tegen en groette haar even. Onmiddellijk stoof een verzorgster op ons af en verbood ons om met elkaar te praten. Ik was nog maar net van de verbazing bekomen, toen zij vervolgde dat we al blij mochten zijn dat we toestemming hadden om te mogen komen. Daarop heb ik scherp gereageerd dat er van 'toestemming' geen sprake is omdat er geen sprake is van een bezoekverbod.
De verzorgster droop daarop af.
Ik heb dit voorval in de clientenraad ter sprake gebracht, en daaraan de conclusie toegevoegd dat of (de afspraken met) de clientenraad niet serieus wordt genomen, of dat vastgesteld beleid niet wordt doorgecommuniceerd naar de werkvloer. Dat bovendien bij kennelijk gebrek aan duidelijke richtlijnen, die werkvloer dan zelf wel beleid verzint.
Het is niet de eerste keer dat ik een sterk vermoeden heb dat er vastgesteld beleid is, maar dat de interne communicatie danig hapert. Met alle gevolgen van dien: beleid wordt niet uitgevoerd.
Zie ook: bedhekken en sensors
Communicatiegebrek (2)
Als secretaris van de clientenraad heb ik gepoogd om contact te leggen met de ondernemingsraad. Wij wilden graag een gesprek met hen om te onderzoeken of er op onderdelen een gezamenlijke strategie kon worden bepaald. Tot onze stomme verbazing werd dit resoluut afgewezen met de argumentatie dat er belangentegenstellingen zijn en zo'n gesprek dus geen zin zou hebben.
Het tekent de opstelling naar de bewoner en zijn familie: wij tegen zij. Familie, inclusief de clientenraad, wordt niet ervaren als een sparringpartner of als een welkome, aanvullende bron van informatie, maar als een lastige tegenpartij die met zo weinig mogelijk informatie zoet gehouden moet worden.
De bewoner zelf hangt ertussenin; er wordt, vaak letterlijk over zijn hoofd, beslist over zijn lot.
Het tekent de opstelling naar de bewoner en zijn familie: wij tegen zij. Familie, inclusief de clientenraad, wordt niet ervaren als een sparringpartner of als een welkome, aanvullende bron van informatie, maar als een lastige tegenpartij die met zo weinig mogelijk informatie zoet gehouden moet worden.
De bewoner zelf hangt ertussenin; er wordt, vaak letterlijk over zijn hoofd, beslist over zijn lot.
Communicatiegebrek
Ik had me voorgenomen om trouw elke keer een bericht op dit blog te plaatsen, en daarnaast nog een inhaalslag te doen van wat er voor de start van dit blog al was geschied.
Het is echter bijna niet vol te houden, merk ik. Elke keer weer is er wel wat. Heeft T. nu een tafeltje geregeld zodat vader tv kan kijken? Wat is er besproken met JB, de lokatiemanager, over het hoog/laagbed? Ze zou daarover terugmelden, maar voor de zoveelste keer doet ze dat niet.
De communicatie houdt niet over. Omdat er zo weinig gecommuniceerd wordt vanuit de verzorging, krijg je als familie het gevoel dat je ze lastigvalt. Tegelijkertijd doen ze zichzelf ook te kort: via via hoorde ik dat bij vader een massagebed (?) is uitgeprobeerd dat sommige dementerenden erg prettig vinden, maar vader vond het niks. Het beeld dat er weinig inspanning wordt verricht om het vader nog enigszins minder onaangenaam te maken, wordt door dit gebrek aan communicatie bestendigd. En daarmee roept de verzorging het ook wel over zichzelf af dat er nooit 'es een complimentje af kan.
Het is echter bijna niet vol te houden, merk ik. Elke keer weer is er wel wat. Heeft T. nu een tafeltje geregeld zodat vader tv kan kijken? Wat is er besproken met JB, de lokatiemanager, over het hoog/laagbed? Ze zou daarover terugmelden, maar voor de zoveelste keer doet ze dat niet.
De communicatie houdt niet over. Omdat er zo weinig gecommuniceerd wordt vanuit de verzorging, krijg je als familie het gevoel dat je ze lastigvalt. Tegelijkertijd doen ze zichzelf ook te kort: via via hoorde ik dat bij vader een massagebed (?) is uitgeprobeerd dat sommige dementerenden erg prettig vinden, maar vader vond het niks. Het beeld dat er weinig inspanning wordt verricht om het vader nog enigszins minder onaangenaam te maken, wordt door dit gebrek aan communicatie bestendigd. En daarmee roept de verzorging het ook wel over zichzelf af dat er nooit 'es een complimentje af kan.
Abonneren op:
Posts (Atom)