Overigens is vader sinds plm. 3 weken verlost van de Zweedse band. Eindelijk, na 5,5 maand daarop aandringen bij het afdelingshoofd, is het wonder dan toch geschied.
Zus G. meldde dit heuglijke feit, en vermeldde dat er een extra matras naast het hoog-laagbed lag, zoals het hoort i.v.m. valgevaar.
Gek genoeg was een paar dagen later geen extra matras meer te bekennen, en daarna ook niet meer.
Tijdens de zorgplanbespreking vertelt de arts dat het matras te zwaar was voor de verzorgenden, en dat ze het daarom maar weer weggehaald hebben. Ze schatten dat het valrisico voor vader niet erg hoog is.
Wel wordt onderkend dat vader voortdurend dwars over het bed ligt met zijn benen op de grond. Maar aangezien hij zijn buikspieren niet meer kan aanspannen, gaat het niet verder.
Ik wijs ze erop dat vader ook al schuivend over het bed, alsnog op de grond zou kunnen vallen en vervolgens met zijn hoofd tegen het nachtkastje of tegen het bed aan.
Broer B. en ik krijgen onmiddellijk het idee om dan een dun matrasje neer te leggen dat je zo onder het bed kunt schuiven, b.v. zo'n self-inflating kampeermatras.
Op dat idee was men nog niet gekomen.
De arts blijft bij de opmerking dat de risico's niet hoog zijn, en noteert in het zorgplan dat als het valrisico toeneemt, er naar een 'passende oplossing' gezocht zal worden. Ik verzoek hem te noteren dat er dan een dun matras aangeschaft zal worden - omdat onder een 'passende oplossing' ook verstaan kan worden het opnieuw vastbinden -, maar hij weigert de formulering aan te passen..
T. zegt troostend tegen mij dat zij dat wel in haar aantekeningen heeft staan.
Af en toe word je niet goed van de stupiditeit.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten