Betere zorg bij meer geld? Onzin!

Onlangs heeft EenVandaag aandacht besteed aan slechte verpleeghuiszorg*. Een mevrouw die nog goed haar woordje kon doen, was eigenlijk te bang om te zeggen wat eraan mankeerde. Een zorgmanager die de vermoorde onschuld speelt, en een mevrouw van NU '91 die het aan geld- en personeelsgebrek wijdt.
Ik ben blij dat er steeds meer aandacht in de media is voor onderzorg c.q. ouderenmishandeling. Wat me spijt is dat de trend voortdurend is dat als er maar meer geld bij zou komen, de problemen wel over zouden zijn.
Helaas zal dat niet zo zijn. Het is primair een kwestie van een hardnekkige langetenencultuur die gewijzigd moet worden.

Toen vader 3,5 jaar geleden werd opgenomen, moesten verzorgenden ook al verplicht hun koffie- en theepauze met de bewoners doorbrengen (in ruil daarvoor krijgen ze een halfuur i.p.v. een kwartier pauze). Toen was er duidelijk meer personeel aanwezig dan nu het geval is. Doch ook toen werd er amper een woord met een bewoner gewisseld, en dat is nu niet anders. Het enige verschil is dat er toen nog 2 a 3 verzorgenden waren (op 43 bewoners) die wel 'es een wandelingetje (op de gang) maakten met een bewoner, en dat zie je nu helemaal niet meer.
Ik geloof er echter niets van dat als het verpleeghuis zou bulken van het geld, diezelfde verzorgenden tijdens hun pauzes opeens wel de moeite zouden nemen om een gesprek met een bewoner aan te gaan. Ook niet als er geen 2 maar 10 verzorgenden op 10 bewoners zouden zijn.
Ook vader zou in een financieel riante situatie van het verpleeghuis, nog steeds de martelgang moeten ondergaan die hij nu ook moet gaan. Hij is niet vastgebonden omdat men geen geld heeft; hij is vastgebonden omdat de psycholoog het adviseerde nadat de verzorging te kennen had gegeven niet te weten wat ze met de loopdrang van vader aan moesten.

In dit kader is het interessant wat Heleen Dupuis, vooraanstaand gezondheidszorg-filosoof, hierover zegt**. Jammer dat zij, als senator, zich zo weinig laat horen. De berichtgeving in de media blijft helaas steken op het niveau van gewenste financiele tovenaars, en dan komt vanzelf alles goed.

* zie EenVandaag
** zie blog op ouderenbescherming.nl

Kwaliteit van doodgaan

Zojuist een mail van zus G. dat vader slijm in een long heeft dat hij niet meer weg kan hoesten. Hij krijgt nu een zware dosis antibiotica om een longontsteking te voorkomen.

Is het zover? Longontstekingen zijn doodsoorzaak nr. 1 in de verpleeghuiszorg.

Longontstekingen ontstaan doordat patienten teveel in de stoel hangen of in bed liggen, waardoor de longen niet goed kunnen 'doorluchten' zeg maar.
Volgens zus G. klaagde vader in het begin van de week over pijn in zijn knieën. Verstijving is ook een gevolg van bedlegerigheid.
Cachexie (veel te mager), spieratrofie (geen spiermassa meer) en uremie (bloedvergiftiging) zijn nog een paar leuke gevolgen van te weinig beweging.
Om nog maar niet te spreken van decubitus (doorligwonden). Die 'slang' die vader sinds een paar weken onder zijn heupen heeft, zal daar wel mee samenhangen. Maar omdat hij daardoor gedwongen wordt om in continu dezelfde positie te liggen, ontstaan er uiteraard weer nieuwe decubitusplekken.

En de hele zorg staat erbij en kijkt ernaar. De stierlijke verveling die in de huiskamers hangt, mijn vader die zich het eerste jaar beklaagde dat er de hele dag niets te doen was, de bezuinigingen op de primaire zorg maar vooral op activiteitenbegeleiding, paramedici en anderen die preventief zouden kunnen werken om het doelloze hangen in de stoel te voorkomen - de verpleeghuiszorg is nog steeds primair gericht op doodgaan en niet op kwaliteit van leven.
Zelfs niet op kwaliteit van doodgaan, overigens. Men gaat ervan uit dat bovengenoemde somatische verschijnselen bij de ziekte horen; niet dat de verschijnselen misschien wel bij het verpleeghuis horen.

Een natuurlijke dood in een verpleeghuis? Het wil er bij mij niet meer in nu ik gezien heb hoe het eraan toe gaat. Eerst is er geëxperimenteerd met zware psychofarmaca op het oude lijf van vader, vervolgens wordt dat lijf elke minuut van de dag vastgebonden, en is nu gefixeerd in continu dezelfde houding. Dat is funest voor een menselijk lichaam. Dat zou zelfs een jong lijf van 25 jaren niet overleven.