Verschoning

Binnenkort is er weer een zorgplanbespreking. Deze keer 'mag' ik er weer bij zijn van broertjelief.
Tijdens de vorige bespreking is afgesproken dat vader elke keer als hij ontlasting had, onmiddellijk verschoond zou worden. Dit om te voorkomen dat hij voor de 4e keer binnen korte tijd blaasontsteking zou krijgen.

De eerstvolgende keer dat ik op bezoek kwam, was de lucht goed te ruiken. Geen idee hoe lang mijn vader al in zijn eigen ontlasting onrustig lag te wezen.
Toen ik naar de huiskamer liep om te vragen of hij verschoond kon worden, was het overbekende antwoord: 'ja straks ik moet even wachten tot een collega terug is'. Ofwel: Nee dat doen wij wel op onze eigen tijd.
Ik protesteerde en wees erop dat onmiddellijke verschoning een afspraak in het zorgplan is.
Binnen 5 minuten stonden er 2 mensen aan zijn bed.

De keer daarop moest vader aan het eind van mijn bezoek plassen. Hij wordt dan telkens erg onrustig maar antwoordt ontkennend als ik hem vraag of het plassen pijn doet.
Toen ik wegging heb ik opnieuw gevraagd om hem even te verschonen, en weer was het standaardantwoord 'straks bla bla'.
De laatste keer dat ik bij hem was klaagde hij over pijn op zijn rechterheup waar hij altijd op ligt, en draaide zich op zijn andere zij. Er werd een grote vlek zichtbaar. Weer moest ik de verzorging vragen om hem te verschonen vanwege de grote urinevlek, en zowaar werd geantwoord 'o dat hoort niet, dat gaan we direct doen'.

Verschonen? Eén van de meest mensonterende scènes is dat als je nog niet incontinent was bij opname, je dat wel gemaakt wordt. Mw. C., op de huiskamer van mijn vader continu in een rolstoel vastgebonden en dus afhankelijk van hulp voor toiletbezoek, heeft vaak aandrang. Natuurlijk wordt ze niet geholpen als ze alweer roept dat ze naar het toilet moet. Mevrouw is diep ongelukkig, en ongetwijfeld is het gedwongen plassen in je broek hier mede debet aan.
Een andere scène: toen ik langs een slaapkamer liep kwam er kermend hulpgeroep vandaan. Een meneer vroeg mijn hulp want hij moest zo nodig naar het toilet. Er lag al een grote plas naast het bed. Toen ik hem antwoordde dat hij daarvoor iemand met een witte jas moest vragen, antwoordde hij geirriteerd 'ja dat weet ik maar die komen maar niet'.
Vader liep wel erg snel met een luier rond, terwijl hij beslist niet incontinent was. Wel kreeg hij altijd, toen hij alleen woonde, bijzondere medicijnen tegen een plaskwaal, maar die medicijnen zijn allang uit beeld. En nu, nu hij sinds plm. 7 maanden vastgebonden is, wordt hij er voor toiletbezoek niet uit gehaald en moet verplicht in de luier plassen en poepen. Hij schaamt zich er verschrikkelijk voor.

Niet incontinent? Toch een luier! En geen idee hoe vaak een bewoner per dag verschoond wordt...