zaterdag 6 november 2010

Kalknagels: De schaamte voorbij

Gisteren weer zorgplanbespreking. Op een gegeven moment komt het item 'kalknagels' voorbij en ik breng te berde dat de verkalking van de teennagels van vader verergt i.p.v. verbetert. De arts begint een omstandig verhaal dat het met de pijn wel meevalt, dat het een hardnekkige schimmel is, dat het heel moeilijk is weg te krijgen, dat het moet uitgroeien, dat het maanden duurt voordat de kalknagels weg zijn.
Punt. Stilte.
Ik vraag hem of hij bedoelt te zeggen dat omdat de behandeling zo lang duurt, er maar niet in geinvesteerd wordt?
T., het afdelingshoofd, springt in en vult de arts aan. Afgezien van de vraag of het opgelost kan worden, moet het ook haalbaar zijn. En zij ziet haar personeel niet elke dag de teennagels een zalfje geven, temeer daar vader boos kan reageren als er zomaar aan zijn lijf wordt gefrunnikt.
Mijn weerwoord is dat als de nagels echt gaan afbrokkelen en hij echt pijn aan zijn tenen krijgt, men er zeker van kan zijn dat hij agressief zal reageren; maar dan is het wel te laat.
Het is onbekend wat de pedicure tijdens haar wekelijkse bezoek doet.
De arts zegt toe dat hij 'nog 'es zal kijken'.

De uitslag van dat kijken is uiteraard voorspelbaar. Gezien het feit dat het afdelingshoofd en de arts elkaar moeiteloos vinden in het afhouden van lange termijn oplossingen, en het volstrekt schaamteloos weigeren om vader de zorg te geven die hij nodig heeft, doet de vraag rijzen of het instellingsbeleid is om zo weinig mogelijk tijd in de bewoner te steken en alleen in te zetten op scoren op korte termijn.

Dat doet me denken aan de weerstand om fatsoenlijke tandheelkundige zorg aan de bewoners te bieden, aan het gemak waarmee vader van de ene op de andere dag voorgoed werd vastgebonden, aan de weerstand om de afdelingsdeuren van het slot te doen. Zelfs het bord met de foto's van de medewerkers en de naamkaartjes op de borst, zijn alweer verdwenen - ook teveel moeite kennelijk.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten