donderdag 13 mei 2010

Versterven?

Af en toe wordt je misselijk van de verhalen die je tegenkomt, en dit is er zo één: gedwongen versterven, of abstineren, dat is me niet duidelijk.

Alle mensen die op de afdeling waar mijn vader toe behoort, worden opgenomen, vermageren ernstig binnen een paar maanden. Toen ik enige tijd geleden de huiskamer binnenging om even een vuil kopje terug te brengen, was er een mevrouw die één van de bewoners terugbracht. Ze vroeg me, waar Y, verzorgende, bij zat: 'het valt me op dat ze allemaal zo mager worden; hoort dat zo?'. Ik antwoordde dat ik dat niet wist, maar dat het mij ook opviel. Y. zei niets.

Toen mijn vader in september nieuwe medicijnen kreeg, die als bijwerking in het begin hebben dat je er erge dorst van krijgt, trof ik hem aan met korsten op de lippen. Hij snakte naar een glas water, iets wat hij anders niet wil hebben.
Zus G. komt tegenwoordig meerdere keren per week langs om hem te helpen met eten. Ze zegt dat ze dat doet om de verzorging (dus haar collega's) te ontlasten, maar stiekum denk ik dat ook zij een sterk vermoeden heeft dat vader, sinds hij op de eenpersoonskamer ligt, nogal 'es vergeten wordt voor het middageten.
Meerdere malen is de vraag door me heen geschoten of de mensen, bewust of onbewust, met opzet te weinig eten krijgen. Dat heeft immers verzwakking tot gevolg, en daarmee grotere kwetsbaarheid voor virussen en ontstekingen, en dus gaan ze eerder dood.

1 opmerking: