Een hele heisa in de media. Ook ik heb geschokt gekeken naar de uitzending van de EO*. Eigenlijk was het een schok omdat ik altijd dacht dat na 'Jolanda Venema', de gehandicaptenzorg wijzer was geworden en dat het vastbinden daar allang niet meer toegepast werd. Wel dus!
Nog diezelfde week op tv mensen van de Van Boeijenoord, waar Jolanda destijds was opgenomen en waar het beleid inmiddels radicaal is gewijzigd - die vertellen dat het anders kan. Raar dat het 'expertisecentrum' waarop 's Heeren Loo een beroep op heeft gedaan, dat helemaal is ontgaan. Dat centrum kunnen ze ook wel opdoeken. En de directeur van HL heeft kennelijk ook weinig moeite gedaan om es verder te kijken.
Het is hetzelfde wat ik heb meegemaakt. Al in het voorjaar van 2009 heb ik in een formele bespreking ter sprake gebracht, dat er diverse huizen in Nederland zijn waar vastbinden niet of nauwelijk wordt toegepast. Dat er hoog-laag-bedden zijn, dat er nog meer andere alternatieven zijn. Dat het wellicht een idee is dat de verzorging 'es een collegiaal deskundigheidsbevorderingsbezoekje zou gaan brengen aan zo'n instelling.
Als antwoord kreeg ik terug dat als ik dat nou 'es ging uitzoeken, dat zij dan er misschien wel 'es over gingen denken...
Het ontging ze kennelijk dat ik net aan het vertellen was dat ik het al was wezen uitzoeken, en dat het aan hen was om nu actie te ondernemen.
Dat gesprek vond plaats omdat vader loopdrang had ontwikkeld en niemand, noch verzorging noch arts noch psycholoog, wist wat ze ermee aan moesten. In dat gesprek is besloten om vader 's middags tot rust te dwingen door hem enkele uren vast te binden.
Een halfjaar later is pardoes besloten dat hij permanent moest worden vastgebonden. Vanaf toen is hij, buitenmens in hart en nieren, geen enkele keer meer buiten geweest.
En weer een jaar later is dat teruggedraaid, niet door voortschrijdend inzicht, maar omdat de Inspectie, dus politiek Den Haag heeft afgedwongen dat het niet meer, of hooguit minimaal mag worden toegepast.
Voor de gehandicaptenzorg is er weinig hoop. Op de avond van de 1e EO-uitzending riep de staatssecretaris Veldhuijzen vastbesloten dat nog diezelfde avond Brandon uit z'n boeien moest.
De volgende dag, na een bezoek van een uur aan Brandon en een gesprek van onbekende duur met de 'professionals', heeft mevrouw Veldhuijzen als (citaat:) 'mede-professional' geconstateerd dat Brandon de juiste zorg krijgt.
Professionals? Van professionals verwacht ik ethiek die de menselijke maat wil aanhouden, en de wil om alternatieven tot in de uithoeken van de aarde te zoeken, om alles wat middeleeuws is vooral niet te hoeven toepassen. Die gedrevenheid zou ik graag willen zien. Een manager van een zorginstelling zou geen manager mogen zijn als hij die gedrevenheid niet heeft.
Saillant detail: de arts die in Andere Tijden bijna huilend vertelt over de tunnelvisie die hij en zijn personeel destijds bij Jolanda Venema hadden, was dezelfde arts die mijn vader in eerste instantie in dit verpleeghuis had. Kennelijk heeft de arts maar weinig geleerd en vindt hij c.s. die tunnelvisie niet zo heel erg.
* Brandon
** Jolanda Venema
zondag 30 januari 2011
zaterdag 29 januari 2011
Het Heilige Dossier
In de zomervakantie had vader erg veel pijn aan zijn nek en schouders. Hij was suf van de pijn. Als je probeerde hem recht te leggen, kermde hij dat het zo zeer deed. Ook zus G. meldde zijn pijnklachten aan broers en zussen, en toen ze terugkwam van twee weken vakantie, was haar bericht dat ze het niet langer kon aanzien.
Toen ik het er met T., afdelingshoofd, over had, zei ze dat ze er niets in het dossier over kon terugvinden.
In de zorgplanbespreking van november heb ik gevraagd waar nu die pijnklachten vandaan kwamen. Maar opnieuw: er stond niets in het dossier, dus haar verzorgenden hebben het niet opgemerkt.
Nu heb ik opnieuw 2 x plasproblemen gemeld, en weer was het antwoord dat er niets over in het dossier stond.
De mevrouw die destijds een klacht wilde indienen, kon dat niet omdat het incident niet in het dossier stond*.
Je begint je af te vragen wat er eigenlijk wel in het dossier staat. Dat meneer de laatste tijd 'agressief' is, dat staat er wel in. Of dat meneer de laatste tijd 'weer onrustiger' is, staat er ook in.
Het dossier als excuustruus voor onopmerkzaamheid? voor luiheid? voor 'wij hebben altijd gelijk'?
* zie Klacht? Hoezo?
Toen ik het er met T., afdelingshoofd, over had, zei ze dat ze er niets in het dossier over kon terugvinden.
In de zorgplanbespreking van november heb ik gevraagd waar nu die pijnklachten vandaan kwamen. Maar opnieuw: er stond niets in het dossier, dus haar verzorgenden hebben het niet opgemerkt.
Nu heb ik opnieuw 2 x plasproblemen gemeld, en weer was het antwoord dat er niets over in het dossier stond.
De mevrouw die destijds een klacht wilde indienen, kon dat niet omdat het incident niet in het dossier stond*.
Je begint je af te vragen wat er eigenlijk wel in het dossier staat. Dat meneer de laatste tijd 'agressief' is, dat staat er wel in. Of dat meneer de laatste tijd 'weer onrustiger' is, staat er ook in.
Het dossier als excuustruus voor onopmerkzaamheid? voor luiheid? voor 'wij hebben altijd gelijk'?
* zie Klacht? Hoezo?
Opnieuw weigering van medische zorg
Vijf weken geleden moest vader plassen dus vroeg ik hem of hij wilde dat ik even wegging. Deze keer hoefde het niet. Hij deed flinke pogingen en kermde vervolgens van de pijn. 'Het brandt zo', zei hij. Toen ik wegging wilde ik het voorval melden bij de verzorging van zijn huiskamer, maar het was lunchtijd dus was er weer niemand te bekennen. Daarop heb ik het een andere verzorgende gemeld, die het zou doorgeven.
Omdat ik zo langzaamaan de gang van zaken wel zo'n beetje ken, heb ik daarna een email gestuurd naar het afdelingshoofd over de pijnklachten van vader, en de vraag om een bezoek van de arts. Ik kreeg een email terug dat hij wel erge ontlasting gehad zou hebben, en dat zij niets in zijn dossier kon terugvinden.
Twee weken geleden vertelde vader dat hij pijn aan zijn plasser heeft. Ook dit heb ik weer gemaild, aan de contactpersoon voor vader in cc aan het afdelingshoofd. Deze keer heb ik helemaal geen antwoord ontvangen.
Gisteren een verzorgende gevraagd of de arts al is langs geweest, maar zij wist van niets.
Opnieuw wordt medische zorg onthouden aan de bewoner. Eerst liep ik daar tegen aan bij tandheelkundige zorg*, vervolgens bij de pertinente weigering om zijn kalknagels te verzorgen**, en nu weer bij waarschijnlijk de zoveelste blaasontsteking/urineweginfectie.
Het is dat vader gisteren zei dat hij geen last van het plassen heeft. Anders had ik opnieuw geprobeerd een klacht in te dienen.
Maar dat zal er in de toekomst vast nog wel eens van komen.
* Toen vader zijn kunstgebit niet meer in wilde hebben, vroeg ik om een tandarts zodat die zijn gebit zou kunnen inspecteren op braampjes e.d. Het bleek dat alleen bewoners die nog kunnen reizen, naar de tandarts mochten. De andere bewoners kregen gewoon geen tandheelkundige zorg. Gelukkig is dit dankzij de clientenraad veranderd, en kan de familie om tandartsbezoek-aan-huis vragen.
** zie http://zomaareenverpleeghuis.blogspot.com/2010/11/kalknagels-de-schaamte-voorbij.html
Omdat ik zo langzaamaan de gang van zaken wel zo'n beetje ken, heb ik daarna een email gestuurd naar het afdelingshoofd over de pijnklachten van vader, en de vraag om een bezoek van de arts. Ik kreeg een email terug dat hij wel erge ontlasting gehad zou hebben, en dat zij niets in zijn dossier kon terugvinden.
Twee weken geleden vertelde vader dat hij pijn aan zijn plasser heeft. Ook dit heb ik weer gemaild, aan de contactpersoon voor vader in cc aan het afdelingshoofd. Deze keer heb ik helemaal geen antwoord ontvangen.
Gisteren een verzorgende gevraagd of de arts al is langs geweest, maar zij wist van niets.
Opnieuw wordt medische zorg onthouden aan de bewoner. Eerst liep ik daar tegen aan bij tandheelkundige zorg*, vervolgens bij de pertinente weigering om zijn kalknagels te verzorgen**, en nu weer bij waarschijnlijk de zoveelste blaasontsteking/urineweginfectie.
Het is dat vader gisteren zei dat hij geen last van het plassen heeft. Anders had ik opnieuw geprobeerd een klacht in te dienen.
Maar dat zal er in de toekomst vast nog wel eens van komen.
* Toen vader zijn kunstgebit niet meer in wilde hebben, vroeg ik om een tandarts zodat die zijn gebit zou kunnen inspecteren op braampjes e.d. Het bleek dat alleen bewoners die nog kunnen reizen, naar de tandarts mochten. De andere bewoners kregen gewoon geen tandheelkundige zorg. Gelukkig is dit dankzij de clientenraad veranderd, en kan de familie om tandartsbezoek-aan-huis vragen.
** zie http://zomaareenverpleeghuis.blogspot.com/2010/11/kalknagels-de-schaamte-voorbij.html
zondag 7 november 2010
Ontsnappingsclausule in het zorplan
Overigens is vader sinds plm. 3 weken verlost van de Zweedse band. Eindelijk, na 5,5 maand daarop aandringen bij het afdelingshoofd, is het wonder dan toch geschied.
Zus G. meldde dit heuglijke feit, en vermeldde dat er een extra matras naast het hoog-laagbed lag, zoals het hoort i.v.m. valgevaar.
Gek genoeg was een paar dagen later geen extra matras meer te bekennen, en daarna ook niet meer.
Tijdens de zorgplanbespreking vertelt de arts dat het matras te zwaar was voor de verzorgenden, en dat ze het daarom maar weer weggehaald hebben. Ze schatten dat het valrisico voor vader niet erg hoog is.
Wel wordt onderkend dat vader voortdurend dwars over het bed ligt met zijn benen op de grond. Maar aangezien hij zijn buikspieren niet meer kan aanspannen, gaat het niet verder.
Ik wijs ze erop dat vader ook al schuivend over het bed, alsnog op de grond zou kunnen vallen en vervolgens met zijn hoofd tegen het nachtkastje of tegen het bed aan.
Broer B. en ik krijgen onmiddellijk het idee om dan een dun matrasje neer te leggen dat je zo onder het bed kunt schuiven, b.v. zo'n self-inflating kampeermatras.
Op dat idee was men nog niet gekomen.
De arts blijft bij de opmerking dat de risico's niet hoog zijn, en noteert in het zorgplan dat als het valrisico toeneemt, er naar een 'passende oplossing' gezocht zal worden. Ik verzoek hem te noteren dat er dan een dun matras aangeschaft zal worden - omdat onder een 'passende oplossing' ook verstaan kan worden het opnieuw vastbinden -, maar hij weigert de formulering aan te passen..
T. zegt troostend tegen mij dat zij dat wel in haar aantekeningen heeft staan.
Af en toe word je niet goed van de stupiditeit.
Zus G. meldde dit heuglijke feit, en vermeldde dat er een extra matras naast het hoog-laagbed lag, zoals het hoort i.v.m. valgevaar.
Gek genoeg was een paar dagen later geen extra matras meer te bekennen, en daarna ook niet meer.
Tijdens de zorgplanbespreking vertelt de arts dat het matras te zwaar was voor de verzorgenden, en dat ze het daarom maar weer weggehaald hebben. Ze schatten dat het valrisico voor vader niet erg hoog is.
Wel wordt onderkend dat vader voortdurend dwars over het bed ligt met zijn benen op de grond. Maar aangezien hij zijn buikspieren niet meer kan aanspannen, gaat het niet verder.
Ik wijs ze erop dat vader ook al schuivend over het bed, alsnog op de grond zou kunnen vallen en vervolgens met zijn hoofd tegen het nachtkastje of tegen het bed aan.
Broer B. en ik krijgen onmiddellijk het idee om dan een dun matrasje neer te leggen dat je zo onder het bed kunt schuiven, b.v. zo'n self-inflating kampeermatras.
Op dat idee was men nog niet gekomen.
De arts blijft bij de opmerking dat de risico's niet hoog zijn, en noteert in het zorgplan dat als het valrisico toeneemt, er naar een 'passende oplossing' gezocht zal worden. Ik verzoek hem te noteren dat er dan een dun matras aangeschaft zal worden - omdat onder een 'passende oplossing' ook verstaan kan worden het opnieuw vastbinden -, maar hij weigert de formulering aan te passen..
T. zegt troostend tegen mij dat zij dat wel in haar aantekeningen heeft staan.
Af en toe word je niet goed van de stupiditeit.
Sensor in de luier?
Waar gebeurt het eigenlijk niet: ouderen die incontinent worden gemaakt waar ze het niet zijn.
Lees de verhalen op VKblok , en met name het schokkende verhaal van Columbus op 23-05-2010.
Eergisteren om 12.45 uur gemeld dat mijn vader last van diarree had, en gevraagd of ze hem wilden verschonen. Een nieuwe verzorgende, aardig iemand, vertelt dat ze er voor een paar maanden komt werken. Ze zal 'straks' even bij mijn vader kijken.
Toen ik om 14.15 uur terugkwam, zat zij met twee andere collega's in de verpleegpost. Vader was nog steeds niet verschoond. En aangezien hij na 1,5 uur ook nog steeds in dezelfde rare houding lag, was er kennelijk helemaal niemand bij hem langs geweest. Van L. kreeg ik, zoals gebruikelijk, een chagrijnig antwoord toen ik opnieuw om verschoning vroeg.
Tijdens de zorgplanbespreking stelde T., het afdelingshoofd, dat dat niet mag gebeuren.
Ik moet zien of ze woord houdt. Ze heeft vaker dingen beloofd en is maar weinig nagekomen.
Een sensor in de luier? Leuk bedacht.
Het probleem ligt niet in personeelstekorten; het probleem ligt in de cultuur van volstrekte onverschilligheid en in een totaal gebrek aan inlevingsvermogen.
Lees de verhalen op VKblok , en met name het schokkende verhaal van Columbus op 23-05-2010.
Eergisteren om 12.45 uur gemeld dat mijn vader last van diarree had, en gevraagd of ze hem wilden verschonen. Een nieuwe verzorgende, aardig iemand, vertelt dat ze er voor een paar maanden komt werken. Ze zal 'straks' even bij mijn vader kijken.
Toen ik om 14.15 uur terugkwam, zat zij met twee andere collega's in de verpleegpost. Vader was nog steeds niet verschoond. En aangezien hij na 1,5 uur ook nog steeds in dezelfde rare houding lag, was er kennelijk helemaal niemand bij hem langs geweest. Van L. kreeg ik, zoals gebruikelijk, een chagrijnig antwoord toen ik opnieuw om verschoning vroeg.
Tijdens de zorgplanbespreking stelde T., het afdelingshoofd, dat dat niet mag gebeuren.
Ik moet zien of ze woord houdt. Ze heeft vaker dingen beloofd en is maar weinig nagekomen.
Een sensor in de luier? Leuk bedacht.
Het probleem ligt niet in personeelstekorten; het probleem ligt in de cultuur van volstrekte onverschilligheid en in een totaal gebrek aan inlevingsvermogen.
Abonneren op:
Posts (Atom)